Midtown Manhattan.

Lieve mensen,

Gisteren zijn we naar Midtown Manhattan geweest. Alleerst zijn we gestart bij ons vaste rustpunt dat gelegen is vlakbij ons hotel, een coffeeshop annex restaria genaamd Delicia. Deze gelegenheid wordt gerund door jonge Israelische mensen en je kunt er heerlijke dingen eten en lekkere koffie drinken. Tijdschriften en kranten lezen en op de achtergrond klinkt prima muziek. De scholen zijn op maandag weer begonnen en heel New York is ook weer aan het werk gegaan.dat is te merken , want in de ochtend tussen 7.00 en 10.00 is het rushhour. Snel, snel naar het werk. een eindeloze rij mensen begeeft zich op topsnelheid naar kantoor. Ondertussen bellen, lezen, eten en praten. Het is een ongelofelijk gebeuren om mee te maken. 's Avonds idem dito, alleen is dan het verkeer nog veel heftiger met name taxi's en postbedrijven zoals Fedex. en UPS krioelen als dolgedraaide mieren door de stad. Ons doel van maandag is Broadway, swing it away, musical en theater boulevard bij uitstek. Om er te komen moeten we eerst richting Madison Avenue, een sjiekere woon en winkelbuurt van NY.Hier zien we veel kantoormensen in een park pauzeren en ook valt het ons op dat er veel Afro-Amerikaanse Nannies zijn die de kleine kinderen van welgestelde middenklasse gezinnen rondrijden in dure Mclaren wandelwagentjes. In het Madisonsquare park waar we ook even uitrusten wonen ook tamme eekhoorns die je brutaalweg op 1 handlengte afstand benaderen. Een van de eekhoorns duikt een afvalbak in om te kijken of er nog restanten zijn van nootjes of chips.Zoals al eerder vermeld het schooljaar is begonnen en je ziet overal scholen die weer open zijn en kinderen en studenten die door de stad op weg zijn naar Highschool of Universiteit. De scholen overigens worden hier zwaar bewaakt. De meeste scholen hebben eigen veiligheidsmensen in dienst en sommige scholen hebben tralies en zware deuren. Wat ook opvalt zijn de vele verkeersagenten in het straatbeeld, geharde, meest Afro-Amerikaanse agenten met keiharde gezichtsuitdrukkingen die meedogeloos optreden tegen foutparkeerders. Bij ieder kantoorgebouw staan wel hotdog-en andere eettentjes voor de hongerige kantoormensen die hun lunchpauze buiten het gebouw doorbrengen. Fietskoeriers, straatverkopers, taxi's ,bussen, zwervers, winkelend publiek, ijscokarretjes, werklieden, werklozen, allemaal en nog veel meer bevolken ze de straten van New York. iedereen is op straat. Een onvoorstelbare, kleurige mengelmoes van het menselijk doen en laten .

Onderweg naar Broadway, maar eerst komen we nog door een stuk Little Korea om vervolgens, de bocht om in Broadway te belanden. Broadway beroemd om zijn musicals, van West Side Story tot aan Mamma Mia en noem ze maar op. Broadway waar grote artiesten opgetreden hebben de droom van iedere aankomende musicalartiest. Broadway is een lange Avenue, straat ,waar je ontzettend veel theaters vind waar musicaluitvoeringen gegeven worden.In onze foto's geven we jullie een aantal voorbeelden van theaters. Ook de studio's van CBS zijn er gevestigd en het is daar waar o.m. de bekende forensische misdaadserie CSI NY opgenomen wordt. Ook de David Letterman show, een talkshow die bekend is in Amerika wordt hier opgenomen. Verder zijn we op Times Square geweest dat een onderdeel vormt van Broadway en waar jaarlijks het aftellen voor het Nieuwe Jaar plaatsvind. We maakten een tussenstop bij het Newyorkse hardrock cafe waar we weer talloze interessante objecten tegenkwamen waaronder de in een eerder verslag genoemde deuren van de opnamestudio in Abbeyroad waar de Beatles furore maakten. Ook zagen we in het Hardrock cafe NY een altaartje voor John Lennon. Kortom onze zintuigen werden weer danig op de proef gesteld. Verder kwamen we de Colony tegen een winkel waar alles maar dan ook alles te vinden is op musical-en filmmuziek gebied.Platen, posters, gadgets,bladmuziek, objecten uit een bepaalde tijdsperiode etc.etc. Wat wij een leuke ontdekking vonden was een platenspelertje dat Happy Days speelde. Het nummer werd uitgevoerd door de Fonz, yes de Fonz, kennen we hem nog ! De enige echte.

Trouwens nu we toch bezig zijn, als je hier ergens eet dan zie je eerst de prijzen zonder tax en service. Men verwacht hier van je dat je 15 tot 20 % fooi, tips geeft voor de bediening. dat heeft er mee te maken dat het basisloon per uur erg laag is, 2 tot hooguit 5 $ per uur. Tot nu toe hebben we dit nog maar 1 keer gegeven. Dat kwam dan ook omdat de serveerster vroeg of ze de service op de rekening moest zetten . Wisten wij veel . Verder het geld, alle biljetten hebben dezelfde grootte en kleur. Je moet goed opletten wat je geeft en terugkrijgt want voordat je het weet krijg je 1$ terug in plaats van 10$. Zeker in het begin is dat erg lastig. het blijft gewoon opletten geblazen.

Broadway was een hele ervaring en uitputtend ook. Voordat we echter naar onze kamer gingen moesten we boodschappen doen. We hebben een goede supermarkt gevonden hier in de buurt waar ze gezonde en ook veel biologische producten verkopen. De Amerikanen zijn trouwens ook steeds miluebewuster aan het worden. Je kunt je plastic inleveren bij de supermarkt zodat het gerecycled wordt. dat hebben we gedaan, wat ons meteen de goedkeuring opleverde van de vrouw achter de kassa die vervolgens een gesprekje met ons begon. Dat hebben we trouwens wel meer van die spontane gesprekjes met mensen die we tegenkomen. Zo van waar kom je vandaan tot iets verdergaande gesprekken. Meestal zijn het mensen die emigrant zijn in dit land. Amerikanen zelf lijken heel open maar een verdere kennismaking kost toch wat meer tijd.

Tot slot de foto's met de linten, dit zijn prayers for peace, ribbons van verschillende kleuren, geel voor de gevallen soldaten in Irak en Afganistan, blauw voor de familie en vienden en groen voor de omgekomen locale bevolking. Het is een initiatief van een van oorsprong Nederlands Hervormde kerk.

Wereldvrede, dat is de dag waarop wij wachten, you may think I am a dreamer but I am not the only one.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne

Fireworks in de straat.

Lieve mensen,

Het is hier momenteel 9.05 pm.,in de avond, 6 uur vroeger dan in Europa. Vandaag zijn we naar Downtown Lower Manhattan geweest en gisteren naar Midtown Manhattan. New York, een stad met ruim 8 miljoen inwoners is verdeeld in eilanden die allemaal met bruggen met elkaar verbonden zijn, de bekendste bruggen zijn de Manhattan brug en de Brooklyn brug. Voordat we verslag gaan doen van onze tochten door eerder genoemde gebieden eerst een special. Twee dagen geleden liepen we de straat uit waar ons hotel zich bevind en wat zien we daar de brandweer van New York was met groot materiaal uitgerukt om een brand te bestrijden. Ze waren net hun spullen aan het inladen. Meteen werd Maurice bevangen door het Kuifjegevoel. Een buitenkansje om een dergelijke actie vast te leggen. Maar mag je zoiets wel fotograferen ?Ja dat mag mits je op 200 feet afstand blijft en de operatie niet verstoord. De binnenbrand in het bankgebouw waar de brandweerlieden aan het werk waren was inmiddels geblust. Maar toch mooi om de New Yorkse brandweer op de digitale geheugenstick vast te leggen. De brandweer van New York staat bekend om haar heldhaftige optreden met name bij het bestrijden van de ramp rondom de Twin Towers die we ons allemaal nog wel zullen herinneren. Het materiaal dat ze gebruiken is indrukwekkend zoals je op de foto's kunt zien.

Na dit verslagje en de bijbehorende foto's zullen er nog 2 verslagen volgen met bijbehorende foto's over respectievelijk Midtown Manhattan en Downtown Lower Manhattan. Dus ga er maar even voor zitten. De komende dagen zullen we jullie natuurlijk ook informeren over de meer bekende attracties in New York. Vandaag wilden we bijvoorbeeld naar Little Italy, Chinatown en Wallstreet gaan.Dat zat er niet in. de afstanden zijn hier erg groot en willen we dit allemaal kunnen behappen dan zullen we gebruik moeten maken van de Subway /Metro of de bus. Tot nu toe hebben we alles gelopen, maar ondanks het feit dat we 15 tot 20 km per dag lopen was het niet haalbaar om alle zaken die we vandaag wilden zien te belopen. We staan vroeg op en ontbijten in het hotel. Tussendoor nemen we voldoende rustpauzes en eten en drinken we goed.

Dus ga er maar eens voor zitten de komende dagen Tot 11 September zijn we hier en dan vertrekken we vanaf Pennstation NY. naar Rochester NY in het Noorden om te beginnen aan onze eerste qigongtraining.

Maurice

Marianne

New York: we zijn er !

Lieve mensen,

Nadat jullie een paar dagen niets van ons gehoord hebben: hier zijn we weer. We zitten te internetten in de lobby van Hotel Seton in New York in 144 East 40th Street, Midtown, Manhattan. We zijn hier 28 augustus 's avonds laat aangekomen met de expressbus vanaf JFK het vliegveld van New York waar alle toestellen vanuit Europa aankomen. De vliegreis vanuit Madrid naar Amsterdam en vervolgens naar New York met een Boeing 747 van de KLM is heel goed verlopen. Het enige wat erg zwaar was deze keer waren de grenscontroles op de vliegvelden. In Madrid werden we volledig gestript. We moesten daar alles in bakken leggen behalve onze broek en bovenkleding. Marianne moest het water in haar veldfles in een wcpot leeggieten ver verwijderd van de controlepost. De ambtenaar die dit zei was onvermurwbaar.In Nederland moesten we een soortgelijke procedure volgen.En eenmaal aangekomen in de USA werd Maurice zeker 20 minuten ondervraagd door een agent van de Homeland Security. Hij moest een eindeloze reeks vragen beantwoorden van wat voor beroep hij had, hoeveel geld hij bij had etc.etc. Zeker als je vermoeid bent is dit zwaar want je voelt je toch kwetsbaar en emotioneel van zo'n lange vliegreis. In het vliegtuig werden we trouwens wel heel goed verzorgt. De purser die voor ons zorgde kwam uit Tilburg en woont in de Reeshof en heet, hoe is het mogelijk,ook Maurice. Het was even Tilburgers onder elkaar. Dat geeft dan toch een beetje een thuisgevoel. Eenmaal aangekomen op JFK. hebben we een expressbus genomen naar het Grand Central Station. $ 15= dollar p.p.Van daaruit was het 2 blokken naar ons hotel gevestigd op het reeds eerder genoemde adres.We hebben behoorlijk last gehad van jetlag en met name Maurice had vanwege alle emoties rond de grenscontrole in de USA problemen met zijn ontlasting. Je moet overigens rustig blijven bij dit soort controles. Als je grappen maakt of ingaat tegen wat er gezegd wordt wijst men je meteen terecht. De ambtenaren van de Homeland Security zijn goed afgerichte robots. Enfin inmiddels zitten we lekker in ons hotel.Een gezellig oud hotel met een zeer gemengde gastenpopulatie uit alle delen van de wereld. Echt een hotel voor mensen die langer onderweg zijn en prijsbewust willen reizen.Het personeel is vriendelijk en als je vroeg genoeg opstaat is er een klein ontbijtbuffet met orangejuice. Koffie is hier hele dag gratis verkrijgbaar. In tegenstelling tot de duurdere hotels heeft dit hotel sfeer. Aardig personeel en je zit bij heel veel zaken dicht in de buurt. Het gedeelte waar wij zitten is erg gezellig en we komen aardige Amerikanen tegen die heel lief voor ons zijn. Zo liepen we bijvoorbeeld met onze regenponcho's over straat en werden we aangesproken door een mevrouw die vond dat we er erg cute uitzagen. Amerikanen zijn behulpzaam als je ze iets vraagt. No problem, sure guys. De stad zelf is overweldigend en bijna niet in een paar woorden te beschrijven. Ze lijkt op geen enkele stad in Europa die wij kennen. Hier is alles big, bigger, biggest. The impossible is possible. Een gigantische smeltkroes van rassen en culturen vanuit de hele wereld. Alles komt hier samen in een notendop.Er is zoveel te zien mee te maken, te beleven en te ervaren.De prijzen zijn hier ongeveer 10 tot 15 procent lager dan in Europa en als je ergens afrekent wordt je geld altijd nageteld. Een gewoonte die je zelf ook over gaat nemen want je krijgt wel heel erg veel biljetten van $ 1=. Het Dagobertduckbewustzijn. Nu de gevolgen van onze jetlag bijna weggetrokken zijn, zijn we vandaag de omgeving wat uitgebreider aan het verkennen geweest. Dat zullen jullie wel zien in de eerste reeks foto's die we gemaakt hebben, die spreken voor zich. het is hier overigens de laatste dagen regenachtig en bewolkt weer een gevolg van een storm die ergens anders woed. Maar het word beter weer .We hadden overigens onze airco. op onze slaapkamer niet aangezet wisten wij veel. Het schoonmaakpersoneel, 3 erg aardige Latino's kwam binnen en riep meteen uit dat het muy caliente was, erg heet. Ja en wij vonden het al zo klammig en warm, we waren peentjes aan het zweten. Ons bevalt het hotel goed en we gaan de komende dagen onze verkenningstocht door de stad verder uitbreiden en zullen we jullie berichten over onze verdere bevindingen.

Het nieuws werd hier trouwens de laatste dagen beheerst door de dood van Edward, Teddy, Kennedy. Hem is een groots en indrukwekkend afscheid ten deel gevallen. We hebben de reportages over zijn werk en leven direct live op de televisie kunnen volgen en hebben daarbij kennis kunnen nemen van een episode in de Amerikaanse politieke geschiedenis waaraan nu een einde gekomen is. Edward Kennedy was een sociale hervormer en stond dicht bij de gewone mensen.

Goed, tijd om er een punt achter te zetten. We hopen dat het goed gaat met iedereen en blijf ons vooral volgen.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne

Weerzien in El Escorial.

Lieve mensen,

Op het moment dat dit verslag gemaakt wordt zitten we in de lobby van ons hotel in Madrid de laatste hand te leggen aan de voorbereidingen voor ons vertrek naar New York Inmiddels is het duidelijk wat het beste en goedkoopste vervoermiddel is van JFK Airport naar ons hotel in Manhattan. Per Expressbus. We hebben via de webpagina van de GWK een handige Amerikapagina ontdekt met veel nuttige informatie over de USA. Ook kan je via deze pagina makkelijk doorgelinkt worden naar meer specifieke informatie zoals vervoer e.d. Ook hebben we de Apple store in New York al ontdekt waar we via een persoonlijke afspraak onze computer helemaal laten updaten en screenen.Deze Apple store bevind zich overigens helemaal onder de grond en de geheel glazen entree bevind zich boven de grond en is nu al een landmark in de stad aan het worden.

Nu na deze korte inleiding de dag van gisteren.Woensdag zijn we naar El Escorial geweest waar een goede vriendin van ons woont. Teresa hebben we 6 jaar geleden ontmoet tijdens onze eerste Spaanse Taiji training met Master Wang. Zes jaar geleden al, wat vliegt de tijd. Teresa beoefent ook Taiji en Qigong en heeft in het kader van haar opleiding in de traditionele Chinese geneeskunde zeer recent een reis naar China gemaakt waar ze o.m. stage heeft gelopen in een Chinees ziekenhuis Ze is pas 3 dagen terug uit China dus we waren erg blij dat we voordat we naar de USA vertrekken haar nog konden zien. Meestal zien we elkaar 1 keer per jaar maar de vriendschapsbanden worden ieder jaar sterker. We hebben dan ook veel bijgepraat met elkaar. We hebben lekker gegeten, gewandeld en een tocht door Escorial gemaakt waarbij we o.m. het Zomerpaleis van Felipe ll hebben gezien. Uit verhalen van Teresa begrijpen we dat de economische situatie in Spanje steeds slechter wordt. De prijzen zijn gestegen en veel banen zijn verloren gegaan of worden ingenomen door vaak goedkopere Zuid-Amerikanen die de laatste jaren massaal toestromen. Voor Teresa betekent dit bijvoorbeeld dat haar Qigonglesgroepen minder snel vollopen. Toch hebben we ook over de toekomst gepraat. We hebben kort ons idee besproken met Teresa om gezamelijk. samen met Luis onze Spaanse vriend hier in Spanje een Internationaal Taji en Qigong centrum op te zetten. Alle taiji-en qigongstromingen op aarde zouden hier dan bij elkaar kunnen komen verenigd onder de vlag van de vrede.Zonneenergie, een ekologische tuin, oefenruimtes, creatieve ateliers, Chinese geneeskunde , een woongemeenschap alles zou hierin verenigd kunnen worden. Het is een idee waarmee we na onze reis verdergaan. Zorgvuldige overdenking en planning zal aan de realisatie van dit plan ten grondslag moeten liggen.

Al met al was het een prachtige dag gisteren, ontzettend leuk om elkaar weer te ontmoeten en bij te praten.

Nu dit is even het laatste verslag voordat we naar New York gaan. De volgende keer hopen we jullie te berichten vanuit de Big Apple.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne

let it be : hardrock in Madrid.

Lieve mensen,

Gisteren hebben we een kleurrijke, leuke dag gehad in Madrid. De temperatuur is iets gedaald zodat je meer kan doen. Ook zie je nu meer mensen op straat. Allereerst hebben we een wandeling gemaakt door de wijk Goya waar we verblijven. Deze wijk is het beste te omschrijven als een meer moderne, ruimer opgezette wijk in Madrid. Centraal in de wijk ligt het Salvador Dali plein dat ondanks z'n moderne opzet sfeervol en gezellig te noemen is. Jong en oud komen hier in de avond samen op dit plein. Zittend op een terras of spelend en skatend op het plein. Wat hier overigens wel opvalt is het enorme aantal bedelaars en werkloze mensen. Een nieuw fenomeen is echter de weldoorvoede, hoger opgeleide bedelaar die zijn hand ophoud langs de kant van de weg. Wij vonden dit niet zo prettig om te zien. Inmiddels zijn we druk doende onze reis naar de USA voor te bereiden. Van hieruit kun je makkelijk met de metro naar Barajas, het vliegveld van Madrid.Dit is aanmerkelijk goedkoper dan de taxi en je hebt ook niet te maken met verkeersopstoppingen in het centrum. Tijdens onze wandeling door de stad hebben we een leuke speelgoedwinkel ontdekt: Eureka*Kids. We mochten van de eigenares een foto maken voor ons reisweblog. Marianne was met name gecharmeerd van de lappen elfenpoppen die aan het plafond bevestigd waren. Hoogtepunt van de dag was echter ons bezoek aan het Hardrock cafe in Madrid vlakbij de Plaza de Colon. Het Hardrock cafe is in 1971 in Londen ontstaan. Twee Amerikanen, Isaac Trigrett en Peter Morton wilden een American style Dinnerhouse beginnen. Eric Clapton die de zaak binnenliep schonk zijn gitaar aan de twee en zo is de traditie ontstaan van gitaren aan de muur.Peter Townsend van the Who sloeg tijdens zijn optredens gitaren stuk met een bijl. Later heeft hij zijn bijl ingeleverd bij het Hardrockcafe zodat aan deze gewoonte een einde kwam. Inmiddels zijn er wereldwijd 124 Hardrockgelegenheden. Talloze iconen van de Rock en Roll hebben voorwerpen geschonken aan Hardrockcafes.Zo heeft Buddy Holly zijn verkennershandboek geschonken, de Beatles hun Magic Mystical Tour bus en is ook de bh van Madonna te bekijken. Het brilletje van John Lennon ligt in de kluis van het Hardrockcafe in Madrid dus dat konden we niet zien. Wel o.m. de gitaar van Roy Orbinson, het Spacekostuum van Space Ace, de leadgitarist van Kiss en de handtekening van Elvis. Overigens zijn de deuren van de de Abbey Road opname studio's te vinden in het Hardrockcafe in New York op Times Square en is de gitaar van James Marshall, beter bekend onder de naam van Jimi Hendrix opgeslagen in de kluis van het Hardrockcafe in Londen. Voor de liefhebbers: het betreft hier een Gibson Flying V.Nu nog even wat wist je datjes: wist je dat James Brown, de Godfather of Soul en funk begonnen is als schoenpoetster in Malon, Georgia en dat het gerucht via Twitter gaat dat David Bowie een nieuwe CD gaat uitbrengen. Het Hardrockcafe hanteert als slogan of zoals zijzelf zeggen als sacred icon: love all, serve all and save the planet. We hebben er lekker gegeten en o.m. foto's gemaakt in de Founderroom. Ook is Maurice in de ogen geflitst met een fotocamera door een Argentijnse vrouw. Who wants to be a rockstar ? Ondertussen hebben we naar concertopnames gekeken van een groot rockconcert in Central Park enige jaren geleden. Ook opnames van de Doors en James Brown kwamen voorbij. Rock around the clock !

Tot slot nog een mysterieraadsel: van wie is de duim in onze fotoserie ? je vind het antwoord in een van onze eerdere fotoseries. In de toekomst willen we, als het zo uitkomt meer van deze kleine mysterieraadseltjes introduceren.

Let it be,

Lieve groeten,

Maurice

Marianne

Madrid, Retiro en Goya.

Lieve mensen,

Het is inmiddels drie dagen geleden dat we in Madrid aangekomen zijn. De treinreis van Cuenca naar Madrid is voorspoedig verlopen. In Villa Baraja een plaats voor Madrid moesten we uitstappen i.v.m. werkzaamheden aan het station van Madrid Atocha. Met de cerraniatrein zijn we naar Atocha gegaan. Op Atocha is, we roepen het maar even terug in de herinnering een aantal jaren geleden een grote aanslag gepleegd. Inmiddels wordt het station grondig gerenoveerd en zijn de veiligheidsmaatregelen als vanouds .Maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Overigens voordat we het vergeten we hebben in Cuenco een hotel gereserveerd via het internet. De prijzen voor hotels in New York zijn astronomisch hoog, maar we zijn er in geslaagd een voor New Yorkse begrippen relatief goedkoop hotel te boeken. Onder de $ 150,= dollar per nacht, in Lower Manhattan in de buurt van het Chryslergebouw. We kunnen van daaruit de belangrijkste attracties in New York makkelijk bezoeken o.m. little Italy , little China, Central Park, Wall Street etc.etc. Ook zitten we dicht bij Grand Central Station en bij Penn Station zodat we straks makkelijk onze reis door de USA kunnen voortzetten. Aan de hand van de foto's die we bekeken hebben op het internet concluderen we dat we in een ouderwets hotel terecht zullen komen. We zullen dan ook het iets mindere comfort voor lief moeten nemen. Maar we zijn wel wat gewend. Inmiddels zijn wij aan het leren om in hutjes en paleizen te leven. In ieder geval hebben we daar gratis draadloos internet zodat jullie niet verstoken zullen blijven van de odyssee die wij zullen gaan maken door New York. In totaal verblijven we 12 dagen in New York. Zoals jullie begrijpen zijn we ons zo goed mogelijk aan het voorbereiden voor onze transatlantische vlucht . Bagage checken en voorwegen,uitzoeken hoe we zo snel mogelijk vanuit ons hotel in Madrid naar het vliegveld kunnen etc. etc.

Nu even terug naar Madrid, we zitten in een groot conferentiehotel in het district Salamanca, in de wijk Goya . Een ouderwets hotel met kamers in vele prijsklassen. Enorm groot met hotelpinguins achter de receptie.Met bad en draadloos internet. Het draadloos internet kost hier overigens wel geld. Echter, we wilden hiervan niet verstoken blijven o.m. omdat we jullie graag blijven trakteren op onze verhalen en foto's. Bovendien is het voor andere zaken rondom onze reis erg praktisch. Goya is overigens een andere wijk dan waar we vorig jaar en het jaar daarvoor zaten. Eerder zaten we in Retiro een wijk ongeveer 15 minuten met de bus hier vandaan. Goya is in tegenstelling tot Retiro een rustigere , sjiekere wijk. Retiro met z'n prachtige bekende Retiropark, een groene oase voor de Madrilenen. Retiro verder met z'n favelles,oude volkswijken en levendige straatcultuur. We zijn er vandaag nog geweest. Daarbij constateren we echter dat de oude volkswijken ook aan het veranderen zijn. Overal zie je renovatieprojekten van oude woongebouwen. Als die klaar zijn zullen de mensen die het geldelijk beter hebben in deze wijk gaan wonen en zal het karakter van de wijk langzaam gaan veranderen. Een ontwikkeling die je wel in meer grote steden ziet.

Het is hier overigens al maanden moordend heet, op pleinen en in sommige straten is de temperatuur, ongelogen, soms wel 54 graden. Veel mensen uit Madrid zijn dan ook de stad uit getrokken. Begrijpelijk want als je al maanden aan dit soort temperaturen blootstaat wil je ook wel eens de luwte opzoeken. Ook met toeristen is het dit jaar duidelijk minder. Iedereen doet het hier rustig aan en je moet erg veel drinken want je bent in een mum van tijd uitgedroogd. Een goede training voor onze tropenreizen. Naast onze voorbereidingen maken we ook kleine uitstapjes. Zo zijn we vandaag naar het Reine Sofia geweest in Retiro. Reina Sofia is een voormalig ziekenhuis en klooster waarin een prachtig museum voor moderne kunst is gevestigd. Bekeken we vorig jaar het werk van Picasso, met name de Guernica, en de Spaanse expressionisten, dit jaar hebben we relatief onbekend werk bekeken van kunstenaars uit de jaren '70 van de vorige eeuw. Ook hebben we een prachtig retroperspectief bekeken van de Spaanse beeldhouwer Juan Munoz, geboren in Madrid. Ook ontdekten we een vroeg werk van Salvador Dali uit 1954 en zijn we op het Salvodor Daliplein hier in Goya geweest waar een prachtig beeld staat van Galla de vrouw van Dali. Daarnaast treffen jullie de nodige foto's van straatbeelden aan en presenteren we foto 200 op ons Reisweblog.

Tegenover ons hotel is een verloskundige kliniek, geboortecentrum. In het koffiecafe waar we regelmatig zitten, hier om de hoek, komen dan ook regelmatig zwangere vrouwen en zenuwachtige vaders binnen. Best leuk om te zien.

Veder is alles goed met ons, we doen het rustig aan en genieten van onze reis.

We hopen dat iedereen het goed maakt.

Tot de volgende keer maar weer !

Lieve groeten,

Maurice,

Marianne.

Hittegolf in la Mancha.

Lieve mensen,

Gisteren werd er via de Spaanse televisie een zonwaarschuwing afgegeven.Iets wat hier zelden voorkomt. In sommige delen van Spanje is namelijk sprake van een hittegolf. Ook in het gebied waar wij zitten. Cuenca maakt deel uit van de provincie la Mancha. De temperatuur hier bedraagt zo om en nabij de 36 graden. Alle reden dus voor ons om rustig aan te doen en ons levenstempo aan te passen aan de temperatuur. We rusten veel en 's morgens gaan we naar de benedenstad om wat boodschappen te doen en te gaan eten. Gisteren echter was het groot alarm in de oude stad. Brandweer, politie en ziekenauto waren uitgereden om ergens een calamiteit te bestrijden. Toen we op de Plaza Major kwamen was de actie al voorbij en was de brandweer bezig om het materiaal weer in te laden. Verder is de taal soms een probleem, hier wordt namelijk dialect gesproken en ze verstaan niet altijd wat je zegt ook al spreek je langzaam en articuleer je nog zo goed.Vanmorgen zijn we al begonnen met de voorbereidingen voor ons vertrek naar Madrid overmorgen. We hebben een treinkaartje gekocht voor de regiotrein naar Madrid. Een kaartje van te voren kopen is hier wel verstandig want daarmee voorkom je dat je in een lange wachtrij terecht komt.In Madrid gaan we vooral veel regelen en een vriendin van ons ontmoeten die tegen de tijd dat we daar aankomen net terug is uit China van een stage in de traditionele Chinese geneeskunde.Een vriend van ons heeft al een hotel voor ons gereserveerd zodat we daar in ieder geval geen omkijken meer naar hebben.In Madrid gaan we ons dan ook focussen op ons naderende vertrek naar de USA. Het begint al een beetje te kriebelen om daar naar toe te gaan.

Vandaag heeft Maurice een handje gekregen van een nieuwsgierige Spaanse peuter in een park en hebben we de opbouw gezien van de naderende festiviteiten in Cuenca die a.s. donderdag beginnen. Jammer dat we dat niet mee kunnen maken, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben.Vandaag hebben we het museum van Cuenca bezocht waarin de geschiedenis van Cuenca in de Prehistorie, Romeinse en Visgothische tijd wordt weergegeven in de vorm van voorwerpen en afbeeldingen uit opgravingen. Erg interessant en we hebben daar ook weer foto's van gemaakt naast foto's van andere onderwerpen.

Zo dit was het dan weer voor vandaag.De volgende keer berichten we vanuit Madrid.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne

La Vida todo / het hele leven.

Lieve mensen,

Daar zijn we weer, gisteren hebben we een hele ondernemende dag gehad. Allereerst zijn we natuurlijk gaan ontbijten. Dat is normaal ware het niet dat op het terras waar we zaten een vader met zijn 4 zonen 's morgens vroeg al stevig aan de drank waren. Dat zullen ze in de loop van de dag wel gemerkt hebben. Na het ontbijt gisteren, evenals vandaag trouwens zijn we Taiji en Qigong gaan trainen op een klein, door bomen omzoomd pleintje. Tijdens de training werden we gefotografeerd door een Spaanse jongen, Jose Romera uit Cadiz, een havenstad in Andalusie. Na onze training benaderde hij ons met een aantal vragen betreffende de Taiji en de Qigong. Maurice heeft in een notendop uitgelegd hoe het systeem in elkaar zit dat wij beoefenen. Jose vertelde dat hij al 5 jaar Yoga beoefende en dat hij architectuur studeert. Hij was heel belangstellend in martiale kunsten en Qigong. We hebben adresgegevens uitgewisseld en aangegeven dat hij ons kon mailen als hij meer informatie wilde. We beginnen langzamerhand in Spanje wel wat contacten op te bouwen. Misschien een goed idee zeiden we tegen elkaar om in de toekomst Qigong en Taiji workshops te gaan geven in Spanje. Enfin, dat zien we later wel weer. Na onze training kwam er een klein toneelgroepje op het plein gevolgd door een stoet mensen. Ze speelden 2 toneelstukjes die gebaseerd waren op de historie van Cuenca. het verhaal van een hypochonder die genezing zoekt voor zijn kwalen maar die uiteindelijk zelf in het ootje genomen wordt door genezing met knuppelslagen. Best grappig om te zien. Naderhand zagen we twee van de toneelspelers uitgeteld op een terrasje zitten. Wat hebben we verder nog gedaan. Gerust natuurlijk want dat is hier erg belangrijk. het is hier 36 graden en de hitte is moordend, vooral tussen twee en zes uur in de middag. Na de rustperiode hebben we het museum voor abstracte kunsten van Spanje bezocht hier ter plaatse. Een schitterend museum gevestigd in een eeuwenoud huis wat geheel gerenoveerd is. We kregen toestemming om zonder flitser te fotograferen en hebben zowat de hele collectie van het museum kunnen vastleggen. We zullen jullie niet vermoeien met de grote hoeveelheid foto's die we genomen hebben en zullen jullie daarom een selectie van de gemaakte foto's voorschotelen. Enerzijds betreft het hier abstract werk van diverse Spaanse kunstenaars waarvan het werk tot de permanente collectie van het museum behoort en anderzijds zijn er foto's van de Venuzolaanse kunstenaar Carlos Cruz-Diez: Color happens, kinetische manipulaties van het fenomeen kleur. Van het werk van de laatste kunstenaar heeft Maurice weer een kunstwerkje gemaakt waarin Marianne een prominente plaats inneemt. Kijk en verbaas je ! Na het bezoek aan de tentoonstelling gisteren zaten we op een bankje op de Plaza Major, het hoofdplein. Wat een drukte ineens. Een waar pandimonium speelde zich voor onze ogen af. Een trouwerij in de kathedraal waarbij speciaal bussen waren ingehuurd om het trouwgezelschap te vervoeren naar de feestdis. Verkeerspolitie om het geheel te regelen. Een volkomen ontregelde verkeerssituatie waarbij de sleepwagen van de Policia local paraat stond.Uiteindelijk loste alles zich op en keerde de rust op het plein terug. Typisch Spaans, het deed ons denken aan de films van de Franse regisseur Jacques Tati, waarin het dagelijks leven op subtiel ironische wijze op de hak genomen wordt. La Vida todo in een notendop.

Vandaag hebben we uitgekeken naar de Mariahemelvaart. Echter in deze plaats niets. We denken dat het er mee te maken heeft dat dit feest specifiek wordt gevierd in plaatsen met Mariakerken.Jammer, maar niets aan te doen.Wel hebben we leuke foto's kunnen maken van medereizigers. Maurice zei: hiephoi de Japanners zijn er weer. Waren ze vroeger nadrukkelijk in groepen aanwezig, nu treffen we meer geindividualiseerde Japanse reizigers aan. Alleen, in tweetallen of als gezin. Wij hebben ze gespot. Evenals een groep jonge reizigers uit Venuzuela in de benedenstad van Cuenca. En op afstand Spaanse busreizigers die een uitstapje maakten. We zullen wel vaker medereizigers vastleggen met onze fototoestellen. Reizigers heb je immers in alle soorten en maten. Net als vroeger tijdens de volksverhuizingen verplaatst de mens zich nog steeds op zoek naar nieuwe verten en dingen die hij nog niet kent. Echter het moderne reizen verschilt wel van het reizen van vroeger. Het verschil met de jaren 80 van de vorige eeuw is bijvoorbeeld al groot. Het reizen is georganiseerder geworden en wordt meer begeleid door alle nieuwe technologische ontwikkelingen. Desalnietemin valt er voor wie wil nog genoeg te zien en te ontdekken. De poorten naar la Vida todo / het hele leven staan open voor wie er doorheen wil gaan.

Tot de volgende keer maar weer,

lieve groeten,

Maurice

Marianne