Lieve mensen,

Daar zijn we dan weer vanuit een spekglad Seoul. De sneeuw is hier weleens waar door de ijverige Koreanen opgeruimd maar je gaat hier over straat met gevaar voor eigen leven. Overdag varieert hier de temperatuur van -1 tot -7 graden en 's nachts is het al gauw - 17. Gelukkig zitten we nu ruim 1,5 dag in onze nieuwe hotel of liever gezegd hostel Backpackers Seoul. In het hartje van downtown Seoul. Leek alles in het begin van een leien dakje te gaan op weg hier naar toe vanuit Busan eenmaal aangekomen op het treinstation van Seoul bleek het nog niet zo eenvoudig te zijn om ons hostel te vinden. We waren in twee uur en 45 minuten in Seoul. 289 km per uur met de Koreaanse trein. Toen we hier aankwamen bleken er alleen stadsplattegronden in het Chinees en het Japans te zijn. Eerst wilden we een taxi nemen maar Koreaanse taxi chauffeurs zijn vaak analfabeten die alleen hun mobile telefoon kunnen bedienen. Zij spreken totaal geen woordje Engels. Nu wat nu gedaan? Uit de informatie van het hostel op het internet bleek dat we een kleine 10 minuten lopen van ons hostel verwijderd waren. Dan maar de ondergrondse in om te kijken of we ergens de juiste uitgang kunnen vinden die ons naar de wijk brengt waar ons hostel is. Eenmaal in de ondergrondse komen we een Koreaanse pastoor tegen die ons de weg wil wijzen. Hij weet niet precies waar het is maar hij brengt ons naar het politiebureau op aanwijzing van een andere Koreaan, daar zullen ze het wel weten. De Koreaanse agent doet alle moeite om ons te helpen terwijl de pastoor ondertussen vrolijk doortettert in het oor van Maurice. Dan lijkt het er op alsof ze er uit zijn. Er wordt een provisorisch kaartje getekend met een aantal aanwijzingen hoe we moeten lopen. Hallelujah, ondertussen begint het laat te worden. De pastoor neemt afscheid van ons terwijl hij zegt dat hij naar een ander adres moet. Deze Europese zielen redden zich wel. We lopen door en vragen onderweg in een restaurant of we in de goede richting zitten. De jongen in het restaurant zoekt ons adres op op het internet en wijst ons vervolgens in de goede richting. Maar we verlopen ons, inmiddels moe en dolgedraaid van alle hulpverlening. Maurice vraagt na in een ander hotel waar hij moet zijn. Weer op weg, een taxi aanhouden. Bij de tweede taxi chauffeur valt eindelijk de Won. we worden opgehaald door iemand van het hostel, we waren maar 500 m verwijderd van waar we moesten zijn.

Het hostel blijkt in een piepklein straatje te liggen in het hart van oud Seoul. Het is hier te gek. Het hostel is modern, simpel en schoon en helemaal niet duur. Hier vlakbij 500 m verder is de grootste markt van Korea. Om 4uur 's ochtends zijn hier al handelaren uit heel Korea om hun waar te verkopen. Het is onvoorstelbaar levendig en kleurig net als Seoul. De mensen zijn behulpzaam en vriendelijk. Maar spreken alleen steenkolen Engels. Wij zijn onze gidsen die ons geholpen hebben dankbaar, wat een ontvangst comitee.

Marianne haar gekneusde teen moet rusten na alle inspanningen, dus opletten. Wij moeten veel gaan regelen, willen mensen ontmoeten en willen een visum aanvragen voor India en onze reis naar China gaan boeken. We hebben uitgevonden dat we het beste kunnen gaan vliegen naar China. Met de veerboot en trein komen we maar tot Beijing en dan moeten toch nog een vliegtuig naar Changsun nemen. Changsun is in het noordoosten van China waar de grote sneeuwmannen wonen.

Ondertussen hebben we het in het hostel naar onze zin. We hebben al 2 keer Koreaans gegeten. Vanmiddag zijn we naar een warenhuis geweest om boodschappen te doen voor onze ontbijtjes. We werden aangesproken door een vrouwelijke monnik, su-nim die met haar mede su-nim producten stond te verkopen die zij zelf verbouwen en verwerken. De su-nim spreekt uitstekend Engels en vraagt waar we vandaan komen. Van het een komt het ander en we raken in gesprek. Over Korea, de boeddha, onze Temple stay, het leven en ga zo maar door. Midden in een druk Koreaans warenhuis. We mogen de producten proeven die zij maken. Ze zijn naar de stad gekomen om te verkopen. Mail adressen worden uitgewisseld en we worden uitgenodigd om hun tempel te komen bezoeken, 1,5 uur ten Noorden van Seoul. We komen hier nooit weg. Korea begint in ons bloed te komen. Ze zijn nog tot donderdag hier, dus wie weet gaan we ze daarna wel opzoeken in hun tempel.

Ondertussen is het binnen lekker warm. We hebben de kaart van Seoul vanmiddag grondig bestudeerd. De Engelse versie althans. Er is hier veel te doen, een bruisende levendige stad waar oud en nieuw elkaar ontmoeten.

Seoul, de ziel van Azie, toegangspoort tot de rest van Azie. Een georganiseerde chaos, kleurig, geurig, onverwacht, rustig en meeslepend.

Vanuit Seoul,

Lieve groeten,

Maurice & Marianne