Lieve mensen,

Vandaag sturen we ons verslag vanuit Hiroshima. Daar zijn we gisteren gearriveerd met de Hikari superexpress, een supersnelle trein. Eerst met de Thunderbird naar het station van Sin- Osaka om over te stappen op de Hikari. Alles bij elkaar een tocht van ruim 800 km in nauwelijks 4 uur tijd. Op weg naar Hiroshima rijd je voornamelijk door tunnels in de bergen zodat je van het landschap weinig ziet. Eenmaal aangekomen in de stad moesten we eerst met de electrische tram naar onze Ryokan toe. Het kostte ons vervolgens enige tijd om de Ryokan te vinden. We werden deze keer moeilijk wegwijs uit de Japanse namen. Regende en waaide het flink in Kanazawa, hier is het overdag stralend weer, om en nabij de 20 graden, heerlijk. De Ryokan waar we nu zitten is moderner van opzet. We hebben een kleine maar geriefelijke eigen kamer met een eigen bad.

De stad Hiroshima is zoals de meesten van jullie wel weten getroffen door een atoombom aan het einde van de tweede wereldoorlog. Op 6 augustus 1945 om 8.15 in de ochtend werd de bom genaamd ' liitle boy ' tot explosie gebracht boven de stad. Dit had tot gevolg dat er vele duizenden en duizenden mensen direct om het leven kwamen en dat decennia lang mensen onderhevig waren aan stralingsverschijnselen. Veel mensen stierven naderhand dan ook aan leukemie en andere vormen van kanker.

Onze Ryokan ligt op een steenworp afstand van het Peace Memorial Park, een park gewijd aan het herdenken van de atoomaanval. Vanmiddag zijn we er naar toegeweest. In de milde herfstzon was het een indrukwekkende ervaring om door het park te lopen en de diverse monumenten te bezoeken die daar stonden. We waren overigens niet de enigen die het park bezochten. Er liepen in het park duizenden Japanse schoolkinderen rond, allemaal op schoolreisje. Veel van de kinderen moesten een speurtocht met opdrachtjes doen. We werden vaak begroet met een spontaan hallo en als we iets wilden bekijken stapten de kinderen beleefd opzij. Bij het vredesmonument voor de kinderen hield een groep Japanse kinderen een herdenking, ze zongen vredesliederen en brachten hun uit papier gevouwen kraanvogels naar 1 van de daarvoor bestemde gebouwtjes. Vele duizenden kinderen waren hun reeds voorgegaan. Ontroerend en indrukwekkend tegelijk. Het monument zelf is gebouwd als inspiratie na de dood van Sudako Sasaki, een Japans meisje dat op 2 jarige leeftijd is blootgesteld aan atoomstraling en dat stierf aan de gevolgen van leukemie. Klasgenootjes van Sudako hebben er voor geijverd dat het monument er kwam. 5 mei 1958 werd het onthuld.Er staat op het 9 meter hoge monument een gouden kraanvogel. Onder in het monument staat de volgende inscriptie : this is our cry, this is our Prayer. Naast dit monument vind je in het park nog talloze andere monumenten, grote en kleine die aan een specifieke groep of persoon zijn gewijd. Of een monument zoals de restanten van een gebouw dat overeind is blijven staan. In de vredesherdenkingshal kun je stilstaan bij wat er gebeurd is of even rustig mediteren. De stad Hiroshima heeft een vredeswet aangenomen die dit jaar 60 jaar bestaat. Ze wil voor nu en toekomstige generaties voorkomen dat er nog ooit iets dergelijks gebeurd. Japan is een van de weinige landen die een sterk pacifistische politiek voert en die geen nucleaire wapens heeft of op haar grondgebied dergelijke wapens laat stationeren. Dit in tegenstelling tot ons land.

Al met al een indrukwekkende ervaring. De stad Hiroshima is verder bijna geheel herbouwd. Een stad met een moderne naoorlogse uitstraling die zich sterk op de toekomst richt. Een hele andere stad dan de plaatsen die we tot nu toe bezochten. Met een schitterende omgeving waar veel moois te zien valt.

Gisteren zagen we trouwens op de Japanse televisie Yoko Ono, de weduwe van John Lennon.En wat zong zij dan met een Japanse zanger : all we are saying is give Peace a chance.

Vanuit de stad van de vrede ,

Lieve groeten,

Maurice & Marianne

.