Lieve mensen,

Op het moment dat jullie dit lezen hebben sommigen van jullie wellicht al St.Nicolaas gevierd. Dit jaar gaat dit feest aan ons voorbij maar toch hebben we de afgelopen dagen ook een aantal surprises mogen ontvangen in dit prachtige land. Alhoewel de communicatie met de Japanners soms moeizaam verloopt redden we het redelijk tot goed, enkele uitzonderingen daargelaten. Soms leid de communicatie tot niets ondanks alle goede bedoelingen. De kamer die we in onze huidige Ryokan hebben is ruim en comfortabel. We worden goed verzorgd, hebben zelfs 2 traditionele kamerjasjes gekregen om onszelf in de avond warm te houden. Maandag a.s. vertrekken we hier, we gaan naar Hiroshima op de dag dat de Amerikanen Pearl Harbour herdenken. Aan de oorlog worden de Japanners overigens niet graag herinnert. De reis naar Hiroshima is de langste die we tot nu toe hebben ondernomen en zal in 2 etappes verlopen. De Ryokan hebben we trouwens ook al gereserveerd. De afgelopen dagen hebben we zeer interessante dingen gezien in deze stad. Na een wat moeizame start zijn we dan eindelijk goed op gang gekomen. Het bussysteem is in tegenstelling tot het treinsysteem behoorlijk ingewikkeld en de eerste dag dat we hier waren gingen we daarmee behoorlijk in de fout. Voor we het wisten zaten we al bijna in de bergen. Dat is even balen maar gelukkig zijn we uiteindelijk bij onze Ryokan terecht gekomen. De eerste dag hebben we een prachtige wandeling gemaakt door de stad en zijn daarbij een beeldje tegengekomen van de zenmeester en zenfilosoof Daisetzu Suzuki die hier in Kanazawa geboren is. Tussendoor hebben we gezocht naar een stevige naald en draad, letterlijk, want onze bruine reistas is bijna uitgescheurd. Op zoek naar een naald in een hooiberg zo lijkt het wel, want in dit kimonoland konden we nergens naald en draad vinden. Uiteindelijk hebben die vanmiddag gevonden, op de vijfde verdieping van een groot warenhuis. Ook wereldreizigers hebben zo hun probleempjes. De tweede dag echter verliep heel wat vlotter. We zijn naar het Geisha en theedistrict geweest en hebben het Noh- theater museum bezocht. In het Geisha -en theedistrict kwamen we in een oude herberg uit het feodale tijdperk van Japan. Ook mochten we kennismaken met de Shamisen, een driesnarig instrument uit de vroege middeleeuwen. De Shamisen mochten we bespelen, of althans proberen te bespelen in een Shamisen werkplaats annex winkel die vroeger een Geisha huis is geweest. Nu dat viel niet mee. Maar we konden wel kijken hoe de Shamisenbouwer bezig was aan de bouw van een Shamisen. in tegenstelling tot de Koto is de Shamisen een instrument voor het volk. Het Koto snaarinstrument wordt bespeeld voor de meer burgelijke kringen.Echt hardstikke interessant. Maar toen was de koek nog niet op. We waren de enige bezoekers van het prachtige kleine Noh- theater museum in Kanazawa. We konden daar een film bekijken over Noh optredens en maskers en kostuums bewonderen. Het Noh theater is waarschijnlijk de oudste theatervorm op aarde en wordt zelden in het westen opgevoerd.Noh heeft een geschiedenis van meer dan 700 jaar en er zijn diverse scholen met verschillende benaderingen. In Kanazawa heet de Noh theater school Kaga- Hosho en ze is bekend in heel Japan. De maskers zijn ware kunstwerken en beelden allemaal andere karakters uit. Mannelijke maskers bijvoorbeeld: de generaal, een jonge edelman, kind en blinde man. Vrouwelijke maskers bijvoorbeeld: de jonge vrouw, ko-omote, oude vrouw etc. ook de verschillende kostuums maken onderscheid tussen bijvoorbeeld Samurai, goudbrokaat en vreemdelingen zonder mouwen. Er zijn drie soorten instrumenten: bamboefluit, en 3 verschillende trommels.De muzikanten worden Hayashi genoemd en de zangers Jiutai. De Noh liederen die zoals men in Japan zegt uit de hemel zijn komen vallen worden ook gezongen tijdens het werk. Met name ambachtslieden zingen deze veel. Over het theater zelf. Gisteren waren we op zoek naar het Noh theater van Kanazawa om daar amateurspelers aan het werk te zien. We moesten vragen waar het was. Een vriendelijke oude man bracht ons er heen. Helaas gesloten maar de oude man zorgde er voor dat we binnenkwamen. Een van de medewerkers van het theater legde ons met gebruik van handen en voeten uit hoe het theater in elkaar zat. De Noh theaterzaal werd speciaal geopend voor ons en we konden het prachtige Noh theater bekijken. Ontzettend leuk dat mensen zoveel moeite voor je willen doen.Diezelfde dag, gisteren pas, hebben we ook de schitterende Kenrokuen tuin gezien. Deze tuin is een van de drie grootste en mooiste tuinen van Japan. Je kunt er o.m. de Kotojitoro lantaarn zien in de vorm van een Koto instrument gemaakt. het teken van de stad. Verder de oudste natuurlijke fontein van Japan, de Funsui. En natuurlijk prachtige paden en waterpartijen, kortom een schitterende tuin die dateert uit 1676.

Op zoek naar het Noh theater kwamen we aan bij een boogschietbaan.Daar waren een aantal Japanners bezig met hun training. Kyudo, De weg van de boog wordt in Japan gezien als een van de meest pure vormen van het beoefenen van de martiale kunsten. In het verleden werd de boog gebruikt om te jagen, oorlog te voeren , bij hof ceremonieen en bij vaardigheidstesten. Tegenwoordig is het een methode om zich fysiek, moreel en spiritueel verder te ontwikkelen.Het gebouw waar de schietschijven in staan wordt Mantoba genoemd. Wie geinteresserd is in de kunst van het boogschieten verwijs ik naar de prachtige website van Dan en Jackie DeProspero, Amerikanen die langdurig getraind hebben bij de beroemde Kyudo Hanshi (meester) Hidekaru Onumura. ( www.kyodo.com). Voor wie wil weten hoe het Shamisen instrument klinkt verwijzen we naar de Yoshida brothers die je ook op youtube kunt vinden.Tot slot na ons bezoek aan het Noh theater gisteren zijn we nog een heilige bron in een park tegengekomen en hebben we een bezoek gebracht aan de Kanazawajinja Shrine, een Shinto plaats. Daar hebben we twee wensplankjes gedoneerd bij de Shinto priester van dienst en hebben we onze wensen in de wind gehangen. Toch nog een beetje St.Nicolaas.

Vanuit een regenachtig en winderig Kanazawa,

staken wij ons wild geraas.

Lieve groeten,

Maurice & Marianne