Lieve mensen,

Daar zijn we dan weer vanuit een regenachtig Tokyo. Afgelopen dinsdag zijn we rond 9.00 in de avond aangekomen in onze Ryokan, herberg, in een volkswijk genaamd Ueno. We hebben ruim 11 uur gevlogen met Japan Airlines en ter hoogte van Honolulu zijn we in een tijdscapsule terecht gekomen wat betekent dat we dezelfde dag zijn aangekomen als we zijn vertrokken. Ingewikkeld, ja het kost even voordat je doorhebt hoe het precies zit. In ieder geval is het zo dat het in nederland 8 uur later is dan hier. Gisteren zijn we dan ook extra vroeg naar bed gegaan omdat we door de tijdsverschillen een volledige nacht gemist hebben. Op Narita Airport ging alles heel vlot en relaxed. De Japanse immigratiedienst en douane is erg voorkomend en beleefd. We waren dan ook in een mum van tijd door alle controles heen.We hebben toestemming gekregen om tot 15 februari 2010 in Japan te blijven. Op Narita Airport hebben we onze Japan railpas opgehaald en zijn we meteen met de Kensei, locale trein, naar Ueno gereden. een tocht van ruim 71 minuten.De Kensei was stampvol en pas op het eind konden we weer enigzins ademhalen. Buiten het treinstation was het erg regenachtig. We hebben dan ook halverwege onze looptocht naar het hotel het maar opgegeven en hebben een taxi genomen. Japanners zijn overigens heel vriendelijk en behulpzaam, beleefd en voorkomend. De taal is een groot probleem omdat die ver van onze eigen taalgroepen afstaat maar we redden ons tot nu toe prima. Dat heeft ten dele te maken met het feit dat de Japanse cultuur een beeldcultuur is. Naast letterschriften vind je hier bijna overal beeldaanduidingen zodat het makkelijker wordt om te raden waar het over gaat. Bij het vervoer en sommige restaurants vind je daarnaast ook engelse vertalingen. Letters zijn in het latijnse schrift, niet overal, zodat je met de cijfers ook uit de voeten kan. Het stuur in auto's zit rechts en ga zo nog maar even door. Het is een totaal andere cultuur dan de westerse cultuur. We hebben geen cultuurschok gekregen. Die hadden we al gehad in Zuid-Korea een paar jaar geleden. We zijn eerder geintereseerd en nieuwsgierig naar de bijzondere maatschappij waar we in terecht gekomen zijn. De Ryokan, herberg, waar we voor gekozen hebben is geen westers hotel maar een traditioneel Japans hotel zoals die overal in Japan nog te vinden zijn. Bij binnenkomst moet je je schoenen uit doen en slippers of huisslofjes aandoen voordat je naar je kamer gaat. De kamer is ingericht met lage matrassen met daar bovenop foutons en een dekbed. Je bent dus laag bij de grond. Verder een klein tafeltje met zitkussens en een kacheltje. Eventueel een kamer met bad, wat wij nu hebben of een kamer zonder bad. Dan is het gemeenschappelijk gebruik van sanitaire voorzieningen. In de Ryokan moeten wij 3 x van kamer veranderen, anders hadden we geen plaats gehad. Maar dat maakt niet uit want we hebben onze bagage uiterst compact georganiseerd. Het hotel is gelegen in een van de oude volkswijken van Tokyo. Daar zijn er nog een paar van overgebleven. Hier zie je nog hoe de gewone Japanner leeft en vind je nog genoeg sporen van hoe het vroeger in het oude Japan geweest is. Kleine winkeltjes en restaurants, tempels, begraafplaatsen. En als extra bonus talloze musea en leuke bezienswaardigheden waaronder het prachtige Ueno park, midden in de wijk gelegen met een dierentuin, speelattracties en prachtige bomen en planten.

Tokyo is echt een verrassing, met schitterende onvermoede dingen. Meestal zien we in het westen alleen de moderne, verwesterde kant van de Japanse samenleving, maar dit is anders. Het is de spiegel van een tijdloze cultuur die een rijk en boeiend verleden in zich draagt. Door de toenemende globalisering is dit er misschien over 30 jaar niet meer. Vanmorgen toen we in een piepklein tentje aan het ontbijten waren kwamen we een Engelse dame tegen die samen met haar Japanse man aan het ontbijten was. Ze verbaasde zich er over dat we voor de eerste keer in Japan kwamen en dan meteen in Ueno aangekomen waren. Ze woonde hier zelf al veertig jaar. De meeste westerlingen komen niet verder dan het zakengedeelte van Tokyo of als westerlingen hier verder zijn is het voor de studie van de Japanse taal en cultuur of voor zaken als boeddhisme, karate of Aikido. Meestal zijn het dan ook nog georganiseerde reizen. Tegenwoordig is het echter makkelijker door Japan te reizen op meer individuele basis omdat het volk en de regering van Japan het gewone bezoek aan hun land meer willen stimuleren.Het contact met de Japanners tot nu toe is prettig verlopen. Ondanks de taalbarriere heb je af en toe hele spontane contacten. Gisteren hebben we een eerste verkenning gehad door de wijk en hebben we ons laten verrassen door tempels, mensen, winkeltjes en het straatleven. Die eerste impressies vinden jullie terug in onze eerste fotoserie. Vandaag regende het heel erg dus zijn we naar het Nationale museum van Tokyo gegaan. Een immens museum met collecties vanaf de prehistorie tot heden. Wij hebben de tentoonstelling in de Honkan bekeken tot en met de Edo periode, die tot halverwege de 19 e eeuw loopt. Tokyo heette eerst Edo, na deze periode kwam de Meiji periode. Dit was de periode dat de Amerikaanse vloot Japan forceerde om zich open te stellen voor hen. Voorheen mochten alleen de Nederlanders hier handel drijven. Alhoewel ze veroordeeld waren om op Dejima te blijven. Een keer per jaar mochten ze dan naar de keizer toe met geschenken.

Over de interessante Honkan tentoonstelling later meer.

Dit was het weer.

Vanuit Tokyo,

Lieve groeten,

Maurice & Marianne.

De regendruppels vallen neer

keer op keer

herfst maar dan over de piek

winterfluisteringen.

.