Lieve mensen,

Gisteren zijn we uit Philadelphia aangekomen in Ashland Virginia. Voordat we daar naar toe konden reizen moesten we eerst 5 uur wachten op de aansluiting naar Ashland op het treinstation van Richmond Staples Mill. Het wachten vonden we helemaal niet erg want we hebben lekker buiten gewacht op de trein. Ondertussen had Maurice even naar Nederland gebeld naar zijn zus Patricia. Dat we in Ashland terrecht zijn gekomen is eigenlijk puur toeval . Maurice dacht namelijk dat het hotel dat hij gereserveerd had in Richmond lag ,13 mijl hier vandaan. dat blijkt dus niet het geval te zijn. Gelukkig heeft alles goed uitgepakt. We zitten hier in de Henry Clay Inn, een Bed en Breakfast herberg, recht tegenover het piepkleine stationnetje uit 1920. Toen we vanmiddag op het bezoekerscentrum waren dat gehuisvest is in het station vertelde de mevrouw daar ons in geuren en kleuren de geschiedenis van Ashland, Richmond en Frederiksburg. Een geschiedenis die gerelateerd is aan de Amerikaanse burgeroorlog en talloze branden met name in Ashland. Zo is het station aan het einde van de burgeroorlog, 1860, totaal afgebrand, evenals Richmond en omstreken. De Zuidelijke troepen van de Confederatie pasten de tactiek van de verschroeide aarde toe. Het hotel waar we zitten is in 1858 voor het eerst gebouwd. Destijds was het een toevluchtsoord voor vermoeide stedelingen uit het nabijgelegen Richmond. In 1868 na de burgeroorlog werd het voor studentenhuisvesting benut. In 1905 brandde het hotel totaal af en werd op een andere locatie, iets verderop weer opgebouwd. Het hotel is genoemd naar Henry Clay, de grote compromissensluiter, die drie keer presidentskandidaat was in Amerika. In 1946 brandde het hotel weer totaal af. In 1991 werd het aan de hand van oude foto's en tekeningen weer opgebouwd. Nu we kunnen jullie verzekeren dat het een heerlijk hotel is. Omgeven door ruime veranda's en met ontbijt in de ochtend. Gisteren hebben we gegeten in the Iron Horse, het Ijzeren Paard, een restaurant hier vlakbij. Alles staat hier in het teken van de trein.Het station heeft een piepklein museum en overal kom je sporen van het treinverleden tegen.Ook heb je hier een heel speciale Universiteit. Het Randolph-Macon College, waar ook studenten uit meer dan 18 landen komen studeren. Een van de meisjes die hier bij de receptie van het hotel werkt studeert daar ook. Ze zei dat we mogelijk gevraagd konden worden om iets te komen vertellen aan studenten van het College. Afwachten of dit doorgaat. Alles is hier doortrokken van het burgeroorlog verleden. Civil War wandelpaden, historische stadjes, musea noem het maar op. Wellicht gaan we naar Frederiksburg en/of Richmond. We hebben nog enkele reissegmenten over. Deze streek staat verder bol van de seizoensgerichte activiteiten. Van een tomatenfestival in de zomer tot aan een beverdamdag in de winter. Het plaatsje zelf waar we zitten is erg klein. Hooguit 6000 inwoners, geen busvervoer, alleen een paar keer per dag een trein. Maar erg rustig en gezellig. Na de eerdere drukte komen we hier helemaal bij. Wonderbaarlijk dat we hier nu zitten. Zo leer je de USA weer heel anders kennen.

Trouwens Anja we hebben genoeg fotoruimte op onze computer. En Snowleopard is het aangepaste besturingssysteem van Apple dat je computer voorbereid op nieuwe technologische ontwikkelingen. Door het te installeren hebben we er ruim 16 GB bijgekregen. So do'nt worry. Maar wat een verontrustende berichten uit Nederland. Zware bezuinigingen en de verwildering neemt ook alsmaar toe horen we. In ieder geval blij dat onze planten het goed doen en dat de rozen nog steeds bloeien. Geef ze af en toe maar eens een dopje rozennectar. Wel in het water oplossen hoor ! Niet puur. We zijn nu 1,5 maand onderweg en het reizen bevalt ons nog steeds goed. De USA is boeiend en elke keer als we verder reizen kom je weer in een heel ander gedeelte en zie je weer andere dingen. Ook de mensen in de verschillende staten hebben allemaal zo hun eigen manier van doen en laten. Dit ondanks het feit dat het allemaal Amerikanen zijn.

Het ga jullie goed en tot de volgende keer maar weer.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne.