Lieve mensen,

Het heeft enige tijd geduurd maar dan zijn we dan weer. De afgelopen dagen is er zo ontzettend veel gebeurd dat we nauwelijks weten waar we eigenlijk moeten beginnen. Afgelopen donderdag hebben we zo ongeveer heel onze reis door Amerika gepland, uitgezonderd Californie. Zoals jullie misschien weten hebben we een USA railpas waarmee we 45 dagen door de USA kunnen reizen in 18 segmenten. Nu waren we op Penn station in New York om al deze reizen te reserveren en wat gebeurde er toen ? Nadat we telefonisch met de Amtrack treinagent alles hadden doorgesproken en vastgelegd bleek dat we toen we onze kaartjes wilden laten uitprinten aan het loket dat de treinagent een computerfout had gemaakt en dat de reserveringen niet doorgekomen waren. Wij terug naar de klantenservice of ze ons nog een keer wilden helpen. Na veel gedoe hebben we uiteindelijk de kaartjes in ons bezit gekregen met reserveringen en slaapkamers op verschillende delen van het treintraject. Frusterend dat het zo lang duurt maar het enige wat je kan doen is rustig blijven en doorzetten. De dagen dat we in New York waren zijn erg vermoeiend geweest maar we hebben daar een geweldige tijd gehad en de stad in veel van haar aspecten mogen zien. Onze volgende etappe is dus Rochester geweest na New York. Op zich is de reis goed verlopen, de trein was comfortabel, alleen duurde de reis ruim 1 uur langer dan gepland vanwege het gebied waar we doorheen moesten. De trein richting Canadese grens rijd door een riviergebied met moerassen en op sommige punten moet de trein vanwege de ondergrond heel langzaam rijden en is er sprake van een enkel baans spoorweg zodat je tussendoor moet wachten op vrachttreinen die voorbij rijden. De Amerikanen zelf zijn niet dol op treinen, ze zijn echte automensen en reizen ook veel met het vliegtuig. Ze begrijpen niet waarom Europeanen de trein nemen. Was de Amtrack 20 jaar geleden een spoorwegmaatschappij die op sterven na dood was nu wordt de dienstverlening en het spoorwegnet steeds beter en heeft het ook meer toekomst.

In Rochester hebben we onze eerste training gehad met de Amerikaanse Qigongmeester Ken Cohen. Aangekomen in Rochester moesten we de taxi nemen want busvervoer in deze stad is er nauwelijks. Dat komt omdat men daar in de jaren '50 van de vorige eeuw alle openbaar vervoer de nek heeft omgedraaid ten gunste van de auto. Enfin een taxi genomen dus. Bleek de taxichauffeur een Somalische man te zijn die ooit 3 maanden in Utrecht heeft gewoond. Tijdens de rit hebben we een heel leuk gesprek met hem gehad. Hij vertelde over zijn leven in Amerika en gaf ook te kennen dat er nog veel indirect rascisme is in de USA. We kregen voor de taxirit naar het Holidayinn hotel een speciale voordelige prijs van hem. Hij moest lachen toen we hem van te voren vroegen hoe duur het was. Zeker Nederlanders zei hij. Het hotel in Rochester bleek een echt Airport hotel te zijn, vlak bij het vliegveld en praktisch afgesneden van de buitenwereld. Alleen maar snelwegen in de buurt. De kamer is comfortabel en ruim. Veel tijd om ons te installeren hebben we echter niet want we worden uitgenodigd door de Amerikanen van het Taiji centrum in Rochester om vrijdagavond samen met hen en Ken Cohen te gaan eten. er is ook een Braziliaanse vrouw die met ons meegaat, Adrianne, die rondtourt door de USA.Gelijk worden er nieuwe vriendschappen gesmeed. Dat gaat altijd zo tussen Taiji mensen. Overal waar we getraind hebben is dat gebeurd. De Amerikanen zijn geweldig. Ze nemen ons drie dagen lang mee op sleeptouw. Frans eten, Chinees eten, Koreaans eten. Tussen de trainingsperiodes door krijgen we sightseeing door Rochester. Rochester waar Buffelo Bill begraven ligt en waar George Eastman de grondlegger van Kodakfoto zijn stempel op heeft gedrukt. Rochester aan het Ontariomeer. John, onze begeleider gedurende deze leuke maar drukke dagen legt het ons allemaal uit. Naast trainen hebben we veel gesprekken met de Amerikanen. Over Europa, Amerika, Taiji, Indianen. Zij vertellen honderuit over zichzelf, hun centrum. Wij ook. We delen, we trainen, we helen, we spelen. Het universum lacht. Het leven is een kosmische dans en wij dansen mee. Ze zijn zo lief zegt Marianne, zij zeggen dat ook van ons. We like that you are here with us, you are wonderfull. We zijn ontroerd, vol, gezegend. De training zelf is heel goed. Ken Cohen onze leraar is geweldig, een rots, bron van kracht en inspiratie. Zacht en precies in zijn uitleg van de oefeningen. Een verhalenverteller, man van onmetelijke kennis over de Taiji en Qigong, Indiaan, Sjamaan, genezer. Een mooi mens. Op de laatste dag van de training nodigt Ken ons uit om na de tweede training die we gaan volgen in Boulder nog een dag te blijven. Hij gaat namelijk een lezing geven voor zijn gevorderde studenten over de I Tjing, het boek der veranderingen. De I Tjing is een wijsheidsheidsboek dat de eeuwen heeft doorstaan en dat een inspiratiebron en gids is voor veel mensen op aarde. De lezing zal plaatsvinden in Netherlands vlak bij Boulder. Netherlands is een plaatsje met 100 mensen in de Rocky Mountains. I am a lucky Pig zeg ik als hij ons uitnodigt. Ook geeft hij ons te kennen dat we aan de Teacherstraining, lerarentraining kunnen komen deelnemen als we dat willen. Het is een flexibel programma dat je kunt aanpassen aan je mogelijkheden en omstandigheden. Dit zou betekenen dat we een paar keer per jaar naar Boulder zouden moeten reizen voor intensieve trainingen. We zijn het aan het overwegen. Het zou een geweldige doorbraak zijn in onze beoefening. Nadat we afscheid genomen hebben van onze nieuwe Taiji vrienden gaan we op weg naar Philadelphia, de stad van de broederlijke liefde. de stad waar na de Amerikaanse Revolutie de grondwet is ondertekend en waar zich de Liberty Bell bevind het symbool van het Amerikaanse streven van vrijheid voor iedereen. Philly zoals Philadelphia wordt genoemd door de Amerikanen is een historische stad, de oudste stad van de USA. Een hotel vinden is zeer moeilijk. Ze zijn of vol of veel te duur. Er zijn in deze stad talloze congressen en conventies en het barst hier ook van de juristen . Uiteindelijk lukt het ons een hotel te vinden aan de vooravond van ons vertrek uit Rochester. De Gables, een herberg, Inn, uit 1889, Victoriaans ingericht en met ontbijt. In West Philadelphia. Op weg naar Philadelphia is de trein weer eens te laat, nu ruim twee uur. We missen daarom de aansluiting in New York. In NY is het een vreselijke heksenketel op het station als we daar aankomen. Rushhour op zijn allerergst. We dreigen bijna volledig dol te draaien. Het is dan ook meer geluk dan wijsheid dat we bij de klantenservice uitkomen, onze oase. De mensen van de klantenservice zeggen daar zijn jullie weer. Ja dat is zo piepen we vermoeid, onze trein was verlaat en moeten een trein halen naar Philadelphia. Ze veranderen ons kaartje en we kunnen bijna meteen door naar Philly. Uiteindelijk komen we toch nog redelijk op tijd aan . Met de taxi naar onze herberg. Philadelphia is een verademing na New York. Mensen geven antwoord als je ze iets vraagt en zijn vriendelijk. Het hotel is geweldig . een oase van rust waar we bij kunnen komen na alle vermoeienissen van de afgelopen dagen. Het hotel telt maar tien kamers, heeft een prachtige tuin en veranda. We zitten op een steenworp afstand van de Trolleybus die hier over een rails rijd. Trouwens toen we vanmiddag terug kwamen uit de binnenstad staakte de Trolleybus haar diensten bij een van de stations. We moesten uitstappen. Nadat de Trolleybus weggeduwd werd door een andere konden we onze reis naar het hotel voortzetten. Trouwens we zijn hier de blanke minderheid. Zeker 80% van de bevolking is hier Afro-Amerikaans, nazaten van voormalige slaven. Een bijzondere gewaarwording. Vanmorgen aan het ontbijt spraken we een medegast, een 79 jarige chirurg. Hij zei iets heel treffends: onder de huid dat kan ik jullie verzekeren zien we er allemaal hetzelfde uit. Hij had in het Amerikaanse leger gewerkt als chirurg en had ook veel in Europa gereist. Hij deed Maurice aan zijn eigen vader denken die als hij had geleefd ongeveer dezelfde leeftijd zou hebben gehad. Een erg leuk gesprek. Vandaag hebben we dus Philadelphia verkend en zijn met name gaan kijken bij de Liberty Bell. We zijn nog steeds moe en bezig om te herstellen. Toch willen we jullie onze foto's vanaf New York tot nu niet onthouden. Hetzelfde geldt voor ons reisverhaal. We hopen dat iedereen het goed maakt.

Vanuit de stad van de broederlijke liefde zenden wij jullie,

Lieve groeten,

Maurice

Marianne