Winterwonderland in Boulder.

Lieve mensen,

Vanmorgen weer computerproblemen gehad. Heeft waarschijnlijk met het weer te maken hier. Het sneeuwt hier al weer een paar dagen en de bergen zijn gehuld in een dichte ondoordringbare mist. Als je over straat loopt moet je uitkijken waar je loopt want er zijn hele stukken bevroren en het is heel erg koud. De laatste keer dat we zoveel sneeuw gezien hebben is 3 jaar geleden in Berner Oberland in Zwitserland toen we in februari naar de Schweibenalp zijn geweest. Wat doe je als het zo gesneeuwd heeft. We wandelen veel naar Downtown Boulder met name Pearl Street waar talloze leuke winkels zijn en waar we ook eten. Je kunt hier lekker eten voor weinig geld: onder de $ 10 dollar per persoon heb je een lekkere biologische maaltijd. Verder hebben we dit weekend boekwinkels bezocht. Die heb je hier in alle soorten en maten. reusachtige boekwinkels met een eindeloze keus aan goede boeken. Boekwinkels waar je ook nog eens lekker koffie kan drinken en voordat je een boek koopt rustig een stukje uit het boek kan lezen. Ook heb je hier de Beat Book Shop waar je alles kan krijgen op het gebied van schrijvers van de Beat Nick generatie .De bekendste exponenten van deze generatie zijn Jack Kerouac , Alan Ginsberg, William Burroughs. Zij hebben ook de Naropa School of Disembodied Poetics opgericht. Jack Kerouac was bekend vanwege zijn roman On the Road die wij beiden gelezen hebben. Het hele culturele en spirituele klimaat is hier trouwens van ongekende omvang. Een prima bibliotheek, een muziektheater, lezingen van schrijvers, wetenschappers en religieuze leiders. Meditatiecentra, eindeloos veel Yoga, onvoorstelbaar veel mogelijkheden om Outdoor, buiten, dingen te doen. Winkels, coffeeshops, leuke restaurants, een Universiteit, kortom teveel om op te noemen. Alle grote schrijvers en spirituele leraren zijn hier wel eens op bezoek geweest of hebben hier hun sporen nagelaten. Ook heb je hier het NCAR, een instituut dat zich bezig houd met het verschijnsel van de klimaatverandering en wat internationale bekendheid geniet. Verder de Naropa Universiteit, een Boeddhistische Universiteit , die opgericht is in de jaren zestig door de bekende Tibetaanse Lama Chyogam Trungpa Rinpoche. Meditatiemeester, schrijver, kunstenaar en brenger van de Tibetaanse leer naar het Westen. Trungpa heeft onstellend veel invloed gehad op Boulder en omgeving. Overal zijn centra te vinden van de Tibetanen, winkels, boeken, gebedsvlaggen en mensen die op een of andere manier betrokken zijn bij het Boeddhisme. Ook vind je hier veel andere spirituele en levensbeschouwelijke stromingen. We nemen hier dan ook kennis van maar wij hebben onze eigen route al lang uitgezet. Het heeft ons lang genoeg gekost om onze eigen weg te vinden en goede leraren te ontmoeten die ons op de juist wijze verder kunnen begeleiden. De Nederlandse Yogameester Saswhita voorspelde het al: na de tweede wereldoorlog zal er een spirituele supermarkt ontstaan met veel keuzemogelijkheden. Het kost echter tijd en doorzettingsvermogen om met dit soort zaken op een authentieke wijze om te gaan en met de voeten op de grond je weg te vinden. Het stadium van de spirituele fascinatie zijn we gelukkig al lang voorbij. Ook geloven we niet meer in alles wat ons voorgespiegeld wordt. Een kritische houding en gezond verstand komen dan ook van pas.

Wandelen, rusten, denken, trainen, nietsdoen, we hadden het echt even nodig. Langzamerhand gaan we op weg naar Kansas City, dat is pas a.s. donderdag. Voor die tijd willen we echter nog een paar leuke uitstapjes maken hier.

Vanuit een winters Boulder,

Lieve groeten,

Maurice

Marianne

Boulder: Misty Mountain / Berg in de mist.

Lieve mensen,

Daar zijn we weer. We zijn enkele dagen uit de lucht geweest o.m. vanwege de training die we gevolgd hebben bij Ken Cohen en vanwege computerproblemen op onze huidige locatie. Om met dat laatste te beginnen: we konden geen verbinding krijgen via Airport met het WiFi systeem van het motel waar we momenteel verblijven. Dit probleem is inmiddels opgelost. We hebben hier in Boulder bij de Apple Store vanmorgen een afspraak gehad bij de Genius Bar. Een technicus van Apple heeft ons hele internetsysteem opnieuw ingesteld. Het probleem waar we mee te maken hadden komt 1 op de millioen keer voor. Gefeliciteerd dus. Enfin we hebben tot en met zondag getraind bij Ken Cohen in Solistic Center in Pearl Street. Een zeer intensieve training die ons veel nieuwe zaken gebracht heeft. De deelnemers waren bijna allemaal mensen die in het studenten / leraren programma bij Ken zaten. We hebben ondermeer een serie beoefend die gericht was op het schoonmaken van het ruggenmerg / Bone Marrow Cleaning. Yi Jing Wai Gong: transforming muscles and tendons / het transformeren van de spieren en botten. Tot slot nog de 18 Luo Han een serie boeddhistische oefeningen. Verder nog Suo Zen, zitmeditatie en visualisatieoefeningen met licht en kleur. Dit eventjes voor de Taiji-en Qigong mensen die mogelijkerwijs ons reisblog lezen. Later zal Maurice, na afloop van de trainingen een speciaal artikel wijden aan de verschillende oefenseries. . Dit ten behoeve van de mensen van Albeweging, onze Taiji-en Qigong school in het verre Tilburg, gegroet mensen.Maandag, de derde dag hebben we in het plaatsje Nederland, ja Nederland, hoog in de bergen, bij Ken thuis een Japanse theeceremonie gehad, een lezing over de I Tjing en een pot-luck, een etentje waarbij je zelf eten meebrengt. Bij de Amerikanen waren hun ogen weer groter dan hun maag want ze wilden extra pizza bij bestellen. Pizza's zo groot als wagenwielen zoals je op de foto's kunt zien. Het was een hele leuke bijeenkomst die werd bijgewoond door studenten van Ken die uit heel Amerika afkomstig zijn. Wij zijn inmiddels aardig geaccepteerd door deze mensen. Nadat ze aanvankelijk de kat een beetje uit de boom keken werd gaande weg het ijs gebroken en werden we vanaf zaterdag overal mee naar toe genomen. We hebben samen met ze geluncht en natuurlijk weer Chinees gegeten, gepraat, gelachen en ervaringen uitgewisseld. Een van de hoogtepunten van de training was zaterdagavond j.l. toen we een Vollemaans feest hadden in het trainingscentrum. Eregast was Jet Lee, voormalig acteur in Kung-Fu films en het hoofd van het Bejing Woesjoe team in 1989. Master Lee maakte, alhoewel ouder een bijzonder vitale en krachtige indruk. Hij wees bij monde van Ken op een vaak vergeten aspect van Qigong, namelijk Qigong als weg naar de innerlijke vrede. Alles bij elkaar hardstikke leuk en interessant. Overigens zijn we nu geaccepteerd als studenten van Ken Cohen en zijn we uitgenodigd om deel te nemen aan de lerarenopleiding in de USA. Een opleiding die op Academisch niveau ligt. Dit zou betekenen dat we een aantal keer per jaar naar de USA zouden moeten gaan. De Amerikanen zien het wel zitten als we mee gaan doen. Ook hebben we kennisgemaakt met Grace, de vrouw van Ken. Zij is een Indiaanse genezeres afkomstig uit Mexico. Een bijzondere vrouw met grote spirituele gaven. Bij het afscheid zei ze dat we elkaar zeker weer zouden ontmoeten. In een sfeer van vriendschap en grote hartelijkheid hebben we afscheid genomen van onze Amerikaanse medestudenten. Vervolgens zijn we op weg gegaan naar ons tweede hotel in Boulder: the Foot of the Mountain Motel, vlakbij de Arapahoe bergen, het voormalige winterkwartier van de Arapahoe Indianen. We zijn hier langere tijd , in ieder geval tot volgende week donderdag, dan gaan we op weg naar Kansas City om onze laatste training met Ken te volgen. De eerste twee dagen dat we hier waren was Maurice erg ziek. De training had heel wat losgemaakt bij hem. Inmiddels gaat het weer veel beter met hem en hebben de diepe energieblokkades waar hij last van had zich opgelost. De eerste dagen waren prachtig hier aan de voet van de berg. Nu sneeuwt het, ongelofelijk toch dat kan je je in Nederland niet voorstellen . Ook al sneeuwt het buiten er is in Boulder zelf genoeg te doen. Ook hebben we genoeg zaken bij de hand om binnen in onze houten cabin onszelf te vermaken. In middels zijn we aardig thuis in Boulder. De natuur is overweldigend mooi en je ziet hier de bladeren dagelijks meer verkleuren. De Aspen bomen waren de eerste bomen die aan het verkleuren waren. Voor onze cabin springen de eekhoorns rond. Twee eerste jaars eekhoorns, piepklein, wonen hier onder een struik . Ook heeft Maurice al een vos gesignaleerd. Verder zitten hier beren. Dat betekent dat je op moet letten met afval. je hebt hier speciale afvalcontainers die extra afsluitbaar zijn. Dat is nodig want anders komen de beren naar beneden. We zitten hier midden in de natuur. Tegenover ons ligt het Boulder Creek park. Een natuurpark met een riviertje dat aansluit op Boulder. We willen de komende dagen nog een bergroute gaan lopen, een zogenaamde Trail. Dan moet echter het weer wel opklaren. We zullen echter geen onverstandige dingen doen, daarvoor hebben we al de nodige bergervaring opgedaan. Ondertussen gaat de sneeuw hier gestaag door met vallen.

Lieve groeten,

Vanuit Boulder Misty Mountain,

Maurice

Marianne

Colorado: rode rotsen.

Lieve mensen,

Afgelopen woensdag zijn we aangekomen in Colorado. Colorado betekent overigens rode rotsen vandaar de titel van dit verhaal. 's Avonds laat zijn we met de Greyhound bus vanuit Raton New Mexico aangekomen in Denver de hoofdstad van Colorado. Eerst hadden we vanuit Alburquerque een treinreis moeten maken naar Raton. En daar hield het spoor op. Dus maar de bus genomen. In Denver werden bij het station meteen geconfronteerd met Ronnie, een doofstomme man die zijn portomonee uit zijn achterzak had laten rollen. Hij had een briefje bij waarin hij $ 3.20 vroeg voor een busrit naar zijn woonplaats in de omgeving van Denver. Meestal doen we dit soort dingen niet maar we hebben hem geld gegegeven om de busrit te maken naar huis. In Denver, een grote stad, zijn we overigens maar 1 nacht gebleven. Dit is het gebied van de Goudrush, Indianen en Trappers . Deel van het wilde westen. In de jaren '90 van de vorige eeuw kwamen er in Denver 1000 mensen per week bij gedurende 10 jaar. Eerder is dit gebeurd in de 19 e eeuw. Vanuit Denver, waar we in een retro jaren vijftig hotel geslapen hebben, zijn we met de bus naar Boulder gegaan, een plaats aan de voet van de Rocky Mountains, 27 mijl van hier. Boulder is een 1 mijl high plaats ,1500 meter hoogte,moet hier veel drinken, je krijgt heel snel een droge mond en hoofdpijn van de droge lucht. Dit mochten we meteen na aankomst al ervaren. Boulder is een te gekke plaats. Vroeger was het de woonplaats van de Ute, Arapahoe en Cheyenne indianen. Het ligt aan de voet van de Flagstaff berg. Tot 1830 hebben hier Indiaanse stammen geleefd. Toen kwamen de bonthandelaren, Trappers en goudzoekers. In deze streek werden toen veel handelsposten gevestigd. In 1858 werd er hier goud ontdekt in Cherry Creek en de goudzoekers stroomden toe. Pikes Peak or Bust werd de slogan voor de gelukszoekers. Er werden mijnkampen opgezet en toen kwamen de kolonisten. Boulder is heden te dage een bruisend stadje met een heerlijk klimaat en prachtige omgeving. Je kunt hier fietsen, wandelen, bergen beklimmen, skieen. De natuur is overweldigend mooi. Maar ook op het gebied van cultuur en ontspanning is er in deze plaats veel te beleven. Boulder is een samensmelting van New Age groepen, Christenen, Boedhisten, studenten, zakenlui en bergmensen. Kortom een interessante Meltingpot. Het heeft een relaxte sfeer en je kunt hier buiten de outdooractiviteiten heel veel doen. Wij vinden het hier erg leuk en zullen hier ook een langere periode blijven. Dat hebben we ook wel hard nodig na al het intensieve reizen wat we achter de rug hebben. Eerst gaan we trainen dat begint vanavond vrijdag al. Tot en met zondag zijn we onder de pannen. Maandag zijn we uitgenodigd bij Ken Cohen thuis en maandag is tevens de dag dat we naar een ander hotel verhuizen aan de voet van de Arapahoe berg. Dan zullen we echt midden in de natuur zitten en kunnen we o.m. heerlijk gaan wandelen. Het is hier overigens zonnig maar erg fris. De berg-en prairiewinden waaien vrolijk door Boulder. We hebben daarom maar warmere spullen aangetrokken. Ook hebben we gisteren de plaats al een beetje verkend. Nu, jullie zullen de komende tijd nog wel de nodige natuurfoto's te zien krijgen.

We hopen dat het goed gaat met iedereen.

Vanuit een zonnig en winderig Boulder,

Lieve groeten,

Maurice

Marianne

Met de Southwest Chief naar Albuquerque.

Lieve mensen,

Gisteren zijn we met de trein in New Mexico aangekomen .We zitten in Albuquerque in een hotel genaamd de Cinnamon Morning. De Southwest Chief van de Amtrak heeft hier ons gebracht. In totaal zijn we vanaf Richmond in twee etappes hier aangekomen. Toch is dit alweer onze laatste dag want morgen gaan we naar Raton in Colorado om vandaar met de shuttle bus naar Denver te vertrekken waar we 1 nacht zullen blijven om vervolgens naar Boulder te gaan waar we ondermeer onze tweede Qigong training zullen volgen bij Ken Cohen. De treinreis is naar omstandigheden goed verlopen. We hebben verschillende staten van de USA doorkruist en hebben vanuit de trein verschillende landschappen gezien. Illinois, Missouri, Colorado, New Mexico. Gevarieerde landschappen met een geheel eigen karakter. We hebben de zon zien opkomen en ondergaan, regenbogen gezien, mensen, plaatsen en stations. We zijn in het ritme van het reizen per trein gekomen. Tijdens de reis werden we begeleid door de regelmatig klinkende stoomfluit van de Southwest Chief. Het stoomtijdperk is afgelopen maar de Amtrak heeft de fluit haar plaats laten behouden. Gedurende de reis worden we verzorgd door onze treinsteward Angie en ontmoeten we in de trein diverse mensen waaronder Rick en Sharon die op weg zijn naar de bruiloft van hun dochter in Palm Springs, Californie. We voeren leuke gesprekken en de Amerikanen willen van alles van ons weten. Wat we vinden van hun land, van hen, hoe is Europa, wat doen we in het dagelijks leven etc.etc. 's Nachts kunnen we redelijk slapen en voordat we het eigenlijk in de gaten hebben zitten we in New Mexico, waar het Mountain tijd is, weer 1 uur vroeger. We doorlopen in dit onmetelijk grote land alle klimaten en tijdzones. In Albuquerque stappen we uit de trein met de mantra van de treinfluit nog in onze oren. We zijn gedwongen een overigens niet te dure taxi te nemen want het station ligt ver buiten de bebouwde kom. In de Cinnamon Morning worden we gastvrij onthaald door Sue, de eigenaresse. Sinds 15 jaar verzorgt ze hier bed en breakfast. Ook ontmoeten we de andere gasten. 's Avonds, het is dan zondag lopen we naar een restaurant hier ongeveer 2,5 mijl hier vandaan. We slaan echter te vroeg af en moeten de weg vragen bij een verkoper van meloenen en pepers. Een oude man die hoort waar we naar toe moeten brengt ons met zijn Pick-Up truck naar het restaurant. Het is een Mexicaan en hij is 86 jaar oud. We mogen een foto van hem nemen. Het is hier zonnig en winderig, bergachtig en de woestijn begint hier ook. Hier in de buurt, in dit gebied zijn vele Pueblos, nederzettingen van Native Americans, Indianen. Helaas hebben we vanwege ons reischema geen tijd om deze Pueblos te bezoeken. De Indianen waren hier al in de tijd van voor Columbus en hebben een roerige geschiedenis achter de rug waarbij ze van hun land verdreven zijn door Spanjaarden en andere Europese volkeren. Hier wonen verschillende stammen. O.m. Cherokee en Navajo. Als we de oude stad bezoeken, Downtown kom je de Indiaanse invloeden overal tegen. In talloze souvenierwinkeltjes worden spullen verkocht die van Indiaanse herkomst zijn. Sieraden, kunstvoorwerpen, dekens noem maar op. Wij bezoeken een paar mooie galeries waaronder een Navajo galerie. Er is overigens ook veel nep spul te koop. Ook ontmoeten we een vrouw die Afrikaans spreekt en in Nederland heeft rondgereisd. Hoogtepunt van onze tocht door Downtown Albuquerque is de ontmoeting van Maurice met de Native Code Speakers, twee oude Navajo Indianen. Tijdens WO II codeerden de Navajo Indianen voor het Amerikaanse leger berichten in de Stille Zuidzee. De berichten waren niet te onderscheppen voor de Japanners omdat de Navajo's de klanken van de codetaal in hun hoofd hadden. Die klanken waren gebaseerd op een oude Navajotaal die mondeling van generatie op generatie werd overgeleverd. Maurice heeft een gesprek met de twee oude mannen. Ik heb de film over Code Speakers gezien zegt hij. Ja zeggen de mannen die film kennen we : in Europa kwam hij uit onder de titel Wind Speakers. De mannen zijn de laatste van hun generatie en zijn zeker in de 80. Maurice mag een foto van hen nemen. De wind heeft ons zeker bij elkaar gebracht. Prachtig. Het is hier mooi, de mensen zijn relaxed en gastvrij. Als we klaar zijn met onze reis komen we hier zeker nog terug om de Pueblos te bezoeken. De Native People worstelen hier met de moderne tijd en hun eigen tradities. Ze schrijven er toneelstukkken over, liederen, maken prachtige kunst en sieraden en leven ondertussen in de 21 e eeuw. Het is een probleem waar veel oude volkeren momenteel mee worstelen. Toch zijn veel van de tradities en visies van deze volkeren voor deze tijd nog actueel.

Morgen gaan we weer weg, moderne nomaden onderweg met the Iron Horse, het ijzeren paard, de trein . Onze gastvrouw zei vanmorgen tijdens het ontbijt tegen ons: als jullie terug zijn weten jullie niet meer hoe je je moet gedragen. Losgezongen, wervelend in de wind,vol verhalen en indrukken reizen we verder.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne.

Van Washinghton DC naar Alburquerque...

Lieve mensen,

Momenteel zitten we in de lounge van de Amtrak in het treinstation van Chicago. Gisteren zijn we uit Ashland vertrokken naar Richmond waar we overgestapt zijn op de Capitol Limited, een trein die ons naar Chicago zal brengen. Deze keer overnachten we in de trein. We hebben een slaapkamertje gereserveerd in deze trein. Een trein die ons door verschillende staten van de USA zal voeren. Maryland, Ohio en Illinois, een gebied waar de burgeroorlog ook hevig gewoed heeft. De trein komt langs een groot gedeelte van de rivier de Potomac, waar vroeger kleine nederzettingen gehuisvest waren van Indianen en Trappers. Reizen in een slaapkamer is comfortabel. Je krijgt avondeten en ontbijt. Onze treinsteward heet Josh en hij maakt ons wegwijs hoe een en ander werkt. Tijdens het avondeten ontmoeten we aan tafel twee Amerikanen die ook veel reizen. We wisselen ervaringen uit en zij geven ons allerhande adviezen m.b.t de streken die wij gaan bezoeken. Opvallend is trouwens wel dat er veel Amish met de trein reizen. Gezinnen met kinderen die terug gaan naar hun Amish gemeenschappen. Ze praten ook met gewone Amerikanen. Voor degenen die niet weten wie de Amish zijn. Zij zijn een Christelijke groepering die in kleine gemeenschappen op het platteland leven, geisoleerd van de buitenwereld. Ze bewerken het land en leven een eenvoudig, sober leven. Het verbaasd ons dan ook dat ze reizen en met andere Amerikanen praten. Deze mensen zijn jonger dus misschien is er de afgelopen jaren wel veel veranderd voor wat betreft het reizen en de contacten met de buitenwereld. De mannen dragen hoeden en de vrouwen dragen witte en zwarte mutsjes. Ze doen ons een beetje denken aan de streng gereformeerde gemeenschappen in Nederland. Het slapen in de trein viel voor Maurice niet mee, hij lag in het bovenste bedje en Marianne beneden. Als je in het bovenste bed ligt heb je nauwelijks ruimte om je kont te keren. Maar goed we zitten nu in de lounge van de Amtrak en zitten te wachten op de trein die ons naar Alburquerque zal brengen. In deze trein, de Southwest Chief zullen we weer moeten overnachten. We zijn nu echt aan het grote werk begonnen. Gisteren hebben we onze kaartjes opgehaald voor San Francisco. Met de California Zhephyr zullen we dan gaan reizen. Weer een zeer lange reis. Het zal onze laatste reis binnen de USA zijn. maar voorlopig is het zover nog niet. Dit is trouwens het eerste station waar we kunnen internetten, dus dit is een verslagje heet van de naald. In Alburquerque zullen we trouwens maar 1,5 dag zijn, want we zijn op weg naar Boulder Colorado, waar we onze tweede Qigongtraining met Ken Cohen zullen volgen. We hebben ons al voorgenomen dat we na onze wereldreis terug zullen gaan naar de USA om langere tijd door te brengen in o.m. New Mexico.

Nu tot het volgende verslag maar weer, wij maken ons op voor de tweede grote afstand naar New Mexico.

Lieve groeten,

Vanuit Chicago.

Maurice

Marianne

Ons uitstapje naar Richmond, hoofdstad Virginia,

Lieve mensen,

Gisteren zijn we naar Richmond geweest 13 mijl hier vandaan. Van te voren hadden we kaartjes gereserveerd bij de Ticket agent van Amtrak aan de telefoon We konden de kaartjes hier niet ophalen aan het loket want op het station van Ashland worden geen kaartjes verkocht. De Amtrak Ticket agent zei tegen ons dat we deze kaartjes buiten onze US Railpass om moesten betalen. Eenmaal in de trein legde we deze situatie aan de conducteur uit. Die vond het vreemd dat we de kaartjes nog apart met onze pas moesten betalen. We konden proberen op het volgende station in Staples Mill de kaartjes aan het loket te laten uitprinten. Vlug, vlug de trein uit op een holletje naar het loket. De kaartjes konden niet geprint worden. maar geen nood we konden toch mee naar Richmond Mainstreet, de Amtrak conducteurs lieten gewoon de trein iets later vertrekken. En wij hoefden zowel heen als terug niets bij te betalen. Opvallend is het wel, de warmte en vriendelijkheid van de gewone Amerikanen die we steeds tegenkomen. Hun behulpzaamheid en belangstelling voor wie we zijn en waar we vandaan komen. Niet alleen conducteurs maar ook mensen van diverse pluimage. Goed, uiteindelijk zijn we in het Mainstreet station in Richmond uitgekomen. Een prachtig gerenoveerd station dat in het verleden onder water heeft gestaan, afgebrand is geweest etc, etc. Als je uit het station komt kom je in de wijk Shockoe in Richmond. In deze wijk vind je naast voormalige tabakspakhuizen ook de herinneringen aan de slavenhandel. Hier werden vroeger de slaven op veilingen tentoongesteld en verkocht als arbeider voor de plantages of als hulp in de huishouding van rijke families uit Richmond. Het was tot aan 1958 dat hier nog rassensegregatie/ scheiding bestond op scholen en in winkels. Dit ondanks het feit dat in 1950 de rassenscheiding bij wet verboden was. In deze stad vind je nog overal sporen van die periode. Marianne wil speciaal naar het Maggie L. Walker huis gaan, wat tot het Nationale historische erfgoed van de USA behoord. Maggie L. Walker is een rolmodel voor de emancipatie van Afro-Amerikanen en speciaal voor vrouwen. Zij richtte de eerste Afro-Amerikaanse bank op, startte een Highschool voor Afro-Amerikaanse meisjes en redigeerde een krant voor de eigen gemeenschap. De bank is nog steeds in bedrijf en heeft geen last van de crisis gehad. Ook de Highschool bestaat nog steeds. We kregen een rondleiding door haar huis en een gids. John Donhoghue vertelde ons over haar leven en werk. Het huis en de nalatenschap van deze bijzondere vrouw wordt beheerd door de Nationale Parkendienst van de USA. Voordat we echter bij het Maggie Walker huis aankwamen hadden we een hele speurtocht door de stad achter de rug. Achtereenvolgens werden we door Universitaire docenten, groenwerkers en agenten op weg geholpen.Het Maggie Walker huis ligt in een grote Afro-Amerikaanse wijk in Richmond, waar we zeggen het maar weer eens geen blanke te bekennen is. In deze wijk kwamen we ook het standbeeld van Bill, Bojangles, Robinson tegen. Acteur, zanger , tapdanser en Humanist.

Richmond is de hoofdstad van Virginia en was vroeger het hart van de Confederatie ten tijde van de burgeroorlog. Je vind hier dan ook veel musea die herinneren aan de tijd van de Generaals Lee en Grant. Thomas Jefferson is in Richmond geboren en was de tweede president van de USA. Naast historie is Richmond ook een gezellige levendige stad met veel cultuur, theater, muziek, dans en uitgaansmogelijkheden. Een dagje is dan ook te weinig om deze stad echt te leren kennen. Maar dat is nu eenmaal inherent aan zo'n lange reis als die wij aan het maken zijn. Momenteel zijn we dan ook aan het uitrusten en ons aan het voorbereiden voor onze 3 daagse treintocht naar Albuquerque, New Mexico. Vrijdag gaan we hier naar toe. Ook hebben we onze treinkaartjes naar Californie al gereserveerd. We gaan het laatste deel van onze reis met de legendarische California Zhephyr trein helemaal dopr de Rocky Mountains. We moeten deze kaartjes apart kopen omdat op 25 Oktober onze Us Railpass verloopt. Maar zover is het voorlopig nog niet. Het is hier schitterend weer. Zeker 25 graden en de zon schijnt uitbundig. Heerlijk. Naarmate we verder de USA intrekken zal het goede weer ons blijven begeleiden. Vannacht was het zelfs mogelijk om in een hempje buiten te zitten op de veranda.

Nu tot de volgende keer maar weer,

Lieve groeten,

Maurice

Marianne.

Ashland- Hanover, Virginia.

Lieve mensen,

Gisteren zijn we uit Philadelphia aangekomen in Ashland Virginia. Voordat we daar naar toe konden reizen moesten we eerst 5 uur wachten op de aansluiting naar Ashland op het treinstation van Richmond Staples Mill. Het wachten vonden we helemaal niet erg want we hebben lekker buiten gewacht op de trein. Ondertussen had Maurice even naar Nederland gebeld naar zijn zus Patricia. Dat we in Ashland terrecht zijn gekomen is eigenlijk puur toeval . Maurice dacht namelijk dat het hotel dat hij gereserveerd had in Richmond lag ,13 mijl hier vandaan. dat blijkt dus niet het geval te zijn. Gelukkig heeft alles goed uitgepakt. We zitten hier in de Henry Clay Inn, een Bed en Breakfast herberg, recht tegenover het piepkleine stationnetje uit 1920. Toen we vanmiddag op het bezoekerscentrum waren dat gehuisvest is in het station vertelde de mevrouw daar ons in geuren en kleuren de geschiedenis van Ashland, Richmond en Frederiksburg. Een geschiedenis die gerelateerd is aan de Amerikaanse burgeroorlog en talloze branden met name in Ashland. Zo is het station aan het einde van de burgeroorlog, 1860, totaal afgebrand, evenals Richmond en omstreken. De Zuidelijke troepen van de Confederatie pasten de tactiek van de verschroeide aarde toe. Het hotel waar we zitten is in 1858 voor het eerst gebouwd. Destijds was het een toevluchtsoord voor vermoeide stedelingen uit het nabijgelegen Richmond. In 1868 na de burgeroorlog werd het voor studentenhuisvesting benut. In 1905 brandde het hotel totaal af en werd op een andere locatie, iets verderop weer opgebouwd. Het hotel is genoemd naar Henry Clay, de grote compromissensluiter, die drie keer presidentskandidaat was in Amerika. In 1946 brandde het hotel weer totaal af. In 1991 werd het aan de hand van oude foto's en tekeningen weer opgebouwd. Nu we kunnen jullie verzekeren dat het een heerlijk hotel is. Omgeven door ruime veranda's en met ontbijt in de ochtend. Gisteren hebben we gegeten in the Iron Horse, het Ijzeren Paard, een restaurant hier vlakbij. Alles staat hier in het teken van de trein.Het station heeft een piepklein museum en overal kom je sporen van het treinverleden tegen.Ook heb je hier een heel speciale Universiteit. Het Randolph-Macon College, waar ook studenten uit meer dan 18 landen komen studeren. Een van de meisjes die hier bij de receptie van het hotel werkt studeert daar ook. Ze zei dat we mogelijk gevraagd konden worden om iets te komen vertellen aan studenten van het College. Afwachten of dit doorgaat. Alles is hier doortrokken van het burgeroorlog verleden. Civil War wandelpaden, historische stadjes, musea noem het maar op. Wellicht gaan we naar Frederiksburg en/of Richmond. We hebben nog enkele reissegmenten over. Deze streek staat verder bol van de seizoensgerichte activiteiten. Van een tomatenfestival in de zomer tot aan een beverdamdag in de winter. Het plaatsje zelf waar we zitten is erg klein. Hooguit 6000 inwoners, geen busvervoer, alleen een paar keer per dag een trein. Maar erg rustig en gezellig. Na de eerdere drukte komen we hier helemaal bij. Wonderbaarlijk dat we hier nu zitten. Zo leer je de USA weer heel anders kennen.

Trouwens Anja we hebben genoeg fotoruimte op onze computer. En Snowleopard is het aangepaste besturingssysteem van Apple dat je computer voorbereid op nieuwe technologische ontwikkelingen. Door het te installeren hebben we er ruim 16 GB bijgekregen. So do'nt worry. Maar wat een verontrustende berichten uit Nederland. Zware bezuinigingen en de verwildering neemt ook alsmaar toe horen we. In ieder geval blij dat onze planten het goed doen en dat de rozen nog steeds bloeien. Geef ze af en toe maar eens een dopje rozennectar. Wel in het water oplossen hoor ! Niet puur. We zijn nu 1,5 maand onderweg en het reizen bevalt ons nog steeds goed. De USA is boeiend en elke keer als we verder reizen kom je weer in een heel ander gedeelte en zie je weer andere dingen. Ook de mensen in de verschillende staten hebben allemaal zo hun eigen manier van doen en laten. Dit ondanks het feit dat het allemaal Amerikanen zijn.

Het ga jullie goed en tot de volgende keer maar weer.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne.

Philadelphia, University City.

Lieve mensen,

Gisteren zijn we bezig geweest met de voorbereidingen van onze treinreis naar Richmond Virginia meer naar het zuiden. Richmond is ruim 4,5 uur reizen van hier. De stad en het gebied waarin ze ligt heeft een rijke historie m.b.t. de Amerikaanse burgeroorlog. Maar daarover later meer. We hadden onze treinreis al gereserveerd naar Richmond maar moesten 2 kaartjes bijbestellen omdat we 13 mijl van Richmond een Inn, herberg, geboekt hebben. We hadden niet in de gaten dat deze Inn in Ashland lag. Gelukkig ligt de Inn tegenover het treinstation. Een treinstation dat het oudste treinstation van de USA is en wat nog in oorspronkelijke staat bestaat. Trouwens gisteren is het probleem met de CD van Anthoney Riley opgelost.De zanger stond in hoogsteigen persoon in de metrohal. We hebben Anthoney even aangesproken en hij gaf ons meteen een nieuwe CD. Hij reageerde sportief toen Maurice zei dat hij de persingen nog maar eens goed moest controleren.Hij verzekerde ons dat de nieuwe CD het wel deed. En ja hoor hij doet het goed en Anthoney heeft een prachtige Soul stem. Vandaag kwamen trouwens ook een paar vreemde vogels tegen in de stad. Een aantal broeders van de Isralieten, van de verloren 12 stammen. Een eng stelletje, de rillingen liepen over onze rug. Maurice vroeg toestemming om ze te fotograferen maar dat hadden ze liever niet. Ze stonden te preken en te orereren dat een lieve lust was. Brrrr.

Okay, vandaag lekker naar de boekhandel gegaan om een kaart van de USA te kopen en een paar tijdschriften. Verder zijn we naar University City geweest een studentendorp hier in de buurt. Winkels, restaurants, sportvelden, collegezalen, bibliotheken en natuurlijk studenten die hier een beschermd leven leiden. Niet alle studenten wonen daar. Ook hier in de straat wonen er veel maar de ruimtes die ze daar huren zijn van mindere kwaliteit maar volgens ons wel gezelliger. Lekker weer vandaag, we hebben dan ook volop gewandeld in de stad en in de buurt. Lekker uitgerust ook. Langzamerhand verlaten we de Oostkust wat gerekend wordt tot het gebied van de Mid Atlantic en zijn we op weg naar South, een gebied met een gematigd klimaat en een unieke cultuur en historie. In 1860 hebben de staten in dit gebied zich tegen de slavernij gekeerd. In 1865 eindigde de burgeroorlog. Deze gebeurtenissen werken nog steeds door in de huidige tijd.

Wij verheugen ons op Virginia, want de herfst is daar prachtig.Bij jullie zal het langzamerhand ook wel goed te merken zijn dat het seizoen omgeslagen is. Vanmiddag hebben we via YouTube even naar Nederlandse liedjes geluisterd. Raar om je eigen taal uit de mond van anderen te horen. dan lijkt alles ver weg. Genoeg voor vandaag want wij willen op tijd gaan slapen.

We hopen dat alles goed met jullie gaat en oh ja voordat Maurice het vergeet 11 november is het hier Halloween en ja Twan voor jou heb ik speciaal als vooruitblik hierop al wat foto's genomen. Enjoy !

Lieve groeten,

Maurice

Marianne