Gion- Ku.

Lieve mensen,

Aansluitend op het eerdere verslag dat we gemaakt hebben hier een weergave van onze wandeling die we gisteren maakten naar Gion, een kleine wijk in Kyoto waar het traditionele Kyoto op zeer bescheiden schaal tracht te overleven. Hier zie je 'avonds misschien nog geisha's of maiko's in hun prachtige kimono langs de kleine houten huisjes lopen. Ook vind je hier nog werkplaatsjes met tradiotionele handwerken zoals, bamboewerkers, kleermakers, pottenbakkers, wierookmakers, kostuummakers en kunstenaars die op traditionele wijze allerhande kunstzinnige voorwerpen vervaardigen. Kortom het leek ons zeer de moeite waard om deze wijk te bezoeken. Een half uur loopafstand richting over de brede Kamu rivier die in dit jaargetijde laag in haar bedding ligt. Op weg naar deze wijk loop je door eeuwenoude smalle straatjes en kom je overal kleine straataltaartjes en tempeltjes tegen. Eerst hebben we een kleine tempel hadden bezocht met o.m. een prachtige reisboeddha en boeddha met kinderen . Een tempeltje in bedrijf, brandende wierook, monniken die sutra's reticeren. Aan de overkant van de straat bevind zich de Sanjusngen-do tempel ofwel Rengeo- in tempel die door de Japanse overheid beschouwd wordt als een nationale schat. In deze tempel bevind zich de Ju-ichimen-Senju-Kannon Boeddha ofwel de boeddha met de 11 gezichten en de duizend armen. De 20 paar armen die hij heeft symboliseren het redden van de 25 werelden. Het beeld is gemaakt door de beeldhouder Tankei in de Kamakura periode en is van cypreshout met een gouden laklaag erover. Hij wordt omgeven door verschillende Deity's goden die allemaal een bepaald element of een bepaalde energie vertegenwoordigen. Schitterende beelden waarvan we er een op foto laten zien namelijk Basu- sennin ofwel Vasu een heremiet die 9.200 miljoen zondige mannen en vrouwen met zich meeneemt die hij uit hades, de onderwereld, heeft gered. Veel van deze deity's komen ook voor in het Chinees boeddhisme en vinden vaak hun oorsprong in het Hindoeisme uit India.Het was een erg mooie tentoonstelling die diepe indruk op ons heeft gemaakt. Als je bij het Kannon beeld staat en je vouwt je handen voor je hart in Gassho dan kun je een wens of gebed doen. Je voelt dan de immense energie die van dit eeuwenoude beeld uitgaat. Miljoenen pelgrims uit Japan hebben hier in de loop der eeuwen voor gestaan. Brr kippenvel. Wat deze tempel verder de moeite waard maakt zijn de Toshiya boogschiet wedstrijden die hier al eeuwen gehouden worden. Toshiya betekent de pijl die het doel raakt. Aan de west-veranda zijde van het klooster is een 120 meter lange boogschietbaan 2,5 meter breed en 5,5 meter hoog. De boogschutters moeten een doel raken op de Dai Heisoku, een heilig kleed. De bogen zijn zeker 2 meter lang en de pijlen ongeveer 75 cm. Er wordt een pijlen record boek bijgehouden waarin het aantal voltreffers wordt opgetekend. Er zijn verschillende competities. O.m. Hyaku: honderd schoten en Sen-I: 1000 schoten. Het record van 8133 treffers door 1 man uit 1686 is nog steeds niet gebroken. In januari komen nog steeds boogschutters uit heel Japan in dit klooster bijeen om deel te nemen aan het Oh- Mato Tankai festival of the great Target. Het boogschieten is nog steeds op dezelfde eeuwenoude principes gebaseerd. Wie denkt dat boogschieten alleen iets voor mannen is vergist zich. Aan het eerder genoemde festival nemen jaarlijks minstens 2000 meisjes deel die een competitie houden wie de beste schutter is. In de tempel wordt verder jaarlijks een ritueel gehouden om hoofdpijn te verdrijven. Met een wilgentak die de pijnstiller salicin bevat en met behulp van heilig water waarboven 7 dagen gebeden is worden pelgrims met klachten geholpen. We vonden het bezoek aan dit klooster zeer de moeite waard. Binnen mocht absoluut niet gefotografeerd worden dus we hebben maar een catalogus gekocht. Daarna hebben we nog over het prachtige tempelterrein gewandeld waar we ondermeer een natuurlijke waterbron voor pelgrims gezien hebben. De bron was ontdekt door een van de tempel priesters 's nachts in een droom. Het geluid van het water klinkt, naar men zegt, als een menselijke schreeuw,cry, daarom werd de bron the spring crying in the night genoemd. En zo gaat het maar door, tempels en andere plekken hier zijn verbonden met verhalen en legendes. Wisten jullie trouwens dat Japan een land is waar jaarlijks dichters herdacht worden. Deze dichters hebben hier kleine monumenten. En dat rotsen vaak watervallen en rivieren symboliseren en dat je dit kunt zien in de tekening van de steen.

Na ons bezoek aan deze tempel hebben we onze wandeling voortgezet in Gion-Ku op zoek naar het Gion Corner theater voor traditionele kunsten in Kyoto. Hier hebben we namelijk kaartjes gekocht voor een theatervoorstelling waarbij een presentatie gegeven zal worden van diverse vormen van traditionele Japanse kunsten en amusementsvormen. Maar voordat we het theater bereiken raken we eerst nog even verzeild in de Japanse zilveren week gekte. Gauw weer weg op weg naar het theater. Door smalle straatjes bereiken we uiteindelijk de Gion Corner. We zijn de eerste in de rij en kunnen allereerst op ons gemak kijken naar de film over de Geishaopleiding in Kyoto. Dan is het tijd om het theater in te gaan.

Maar daarover in een apart verslag, een kleine special, meer . Dan krijgen jullie ook de bijbehorende foto's te zien van de presentatie die wij gezien hebben.

Lieve groeten,

Maurice & Marianne

Op weg naar het donkere bamboebos.

Lieve mensen,

Het is hier momenteel zondag en we zitten in de lobby van de Ryokan. Vandaag is het pas op de plaats dag dat betekent dat we onze kleren gaan wassen en dat we alvast de volgende etappe in onze reis gaan plannen. Verder rusten we op een dag als deze en brengen we verslag uit over de afgelopen dagen. We weten op dit moment nog niet wat onze volgende etappe in Japan zal zijn. Morgen is onze laatste dag in Kyoto, dat weten we in ieder geval wel zeker. De afgelopen dagen hebben we een aantal zeer interessante uitstapjes gemaakt. We zullen deze uitstapjes in maar liefst 3 verslagen verdelen omdat het anders een veel te lang verhaal wordt. Het eerste verslag dat we jullie toezenden is het verhaal van onze tocht naar het donkere bamboebos. De titel suggereert dat dit verhaal een Paulus de boskabouterachtig karakter heeft maar niets is minder waar. Eergisteren zijn we verder gegaan met onze tempelbezoeken. Deze keer zijn we weer naar het noorden van Kyoto gegaan deze helemaal naar de rand van de stad. Toen we de trein uitkwamen zagen we hordes Japanners die dezelfde gedachte hadden opgevat als wij, tempelbezoeken. Dat het zo druk is heeft wel een verklaring. In het voorjaar, als de kersenbloesem bloeit gaan mensen uit heel Japan er op uit om tempels te bezoeken en te genieten van de bloeiende kersenbloesems. Dit wordt de gouden week genoemd.. In november trekken de mensen hier er weer massaal op uit deze keer om de prachtige herfstkleuren te bewonderen en tempels te bezoeken. Dit wordt de zilveren week genoemd. Deze week loopt nu zo wat ten einde . Wat opvalt is dat Japanners veel in groepen reizen, het groepsbewustzijn is hier sterk ontwikkeld, individuele initiatieven worden niet of minder aangemoedigd. De Japanners zijn dan ook geen orginele denkers maar verbeteren bestaande zaken en passen die in de praktijk toe. Deze samenleving is gericht op harmonie en het vermijden van conflicten. Als Japanners reizen zie je dat ook heel sterk terug. Bijvoorbeeld toen we eergisteren terug gingen met de locale trein naar Kyoto. Een bomvolle trein maar niemand zal er iets van zeggen. Naar mate de trein voller werd nam ook de druk in de treinstellen toe maar niemand geeft een krimp. Dit is typisch Japans. Goed eergisteren hebben we weer wat tempels bezocht. De eerste tempel werd zo druk bezocht dat we er niet lang gebleven zijn. Dus maar weer verder naar de volgende tempel. Ondertussen moesten we verschillende keren de weg vragen om uiteindelijk uit te komen waar we wilden zijn. De eerste tempel was een tempel van het pure land boeddhisme dat gericht is op de boeddha Amitaba, de boeddha van het oneindige licht. Een prachtige tempel met een Chinees beeld van Shakayumuni Tathataga. In 1953 ontdekte men een holte in de achterzijde van het beeld en vulde men het op met organen van zijde. De sfeer op dit tempelterrein was heel ontspannen en vriendelijk en minder druk dan de eerste tempel die we bezochten. We hebben enkele mooie foto's kunnen nemen. Vervolgens zijn we verder gegaan nadat we eerst gegeten hadden.Nu ja eten we hadden per ongeluk blokjes groene thee besteld in de veronderstelling dat het heel iets anders was. Al lopend door het gebied kwamen we talloze kleine tempels tegen ieder met een eigen geschiedenis en speciale zaken om te zien. Overal moet je entree betalen tijdens de zilveren week dus je moet heel selectief zijn welke tempel je wilt bezoeken. De Japanners zelf schijnt het niets uit te maken. Ze laten zichzelf per taxi vervoeren tot aan de poort van de tempel. Desnoods laten ze de taxi gewoon wachten. Gouden tijden voor taxichauffeurs.Wat wel de moeite waard is om te vermelden is het bezoek van Maurice aan de Jojakkoiji tempel, een tempel van de boeddhistische Nichiren sekte. Deze tempel ligt in de bergen en wil je er komen dan moet je steile trappen beklimmen. Maar als je dit er voor overhebt kun je prachtige plekken ontdekken, verstilde bronnetjes, kleine Boeddhabeeldjes langs het pad, prachtige natuurplekjes en een eenvoudige, verstilde meditatieruimte.Aan het einde van een steile beklimming, trap na trap kom je tenslotte uit bij het donkere bamboebos dat tegen de steile berghelling gelegen is. Hier eindigt dan je tocht en kun je verder naar beneden. De monnik Kukyoin Nisshin ging echter niet naar beneden hij verbleef zijn hele leven op de berg Oguma-yama in eenzame afzondering. De leringen van de Nichiren sekte zijn verfijnd en meditatief gericht op het ontwikkelen van absolute innerlijke vrede. Marianne vond het allemaal te stijl en bleef lekker beneden. Uiteindelijk na een drukke tempelstart zijn we geeindigd bij een stille tempel. Eenmaal in het dal aangekomen werd ons nog een blik gegund op de groentenvelden in de omgeving van het dorpje en de tempels.

Tot het volgende verslag,

Maurice & Marianne.

Arashiyama/ Myyoshinji tempel.

Lieve mensen,

Vandaag is het net als gisteren trouwens schitterend weer in Kyoto. In de volle zon is het zeker 23 graden. Het lijkt wel lente. Alleen aan de kleuren van de boombladeren zie je dat het een ander jaargetijde is. Vandaag wilden we diverse tempels bezoeken met name Zen tempels die meer in het Noorden van Kyoto liggen. We konden met onze Japan railpass op een locale trein stappen van Japan rail. Naast Japan rail heb je hier overigens ook nog geprivatiseerde treinondernemingen. Daar moeten wij als we daarmee willen reizen apart kaartjes voor kopen. Alhoewel we alle informatie van Japan rail hebben blijft het soms een hele puzzel om alles goed uit te zoeken. We waren vandaag wat aan de late kant dus we kwamen rond twee uur pas aan in het tempelgebied waar veel Zen tempels staan. Aanvankelijk van plan om een heleboel tempels te bezoeken maar gedwongen door de vroege inval van de duisternis en de sluitingstijden van de tempels konden we er maar 1 bezoeken. De Myyoshiniji tempel van de Rinzai stroming binnen Zen. We mochten vrij over het terrein wandelen door de kleine straatjes van het tempel complex. Van de vriendelijke monniken mochten we de meditatieruimte in, de Zendo en zo konden we iets van de sfeer in zo'n eeuwenoude ruimte proeven.

Zen ofwel za-zen legt de nadruk op meditatie en het bereiken van de verlichting. Discipline en strikte zit-en of loopmeditatie ( kinhin) zijn daarbij middelen omdat streven te ondersteunen. Verlichting heet binnen Zen Satori. Bij Satori vallen alle tegenstellingen weg en is men een met zichzelf en de kosmos. Een Satori ervaring kan zich in de loop van een mensenleven verder verdiepen en zo diep worden dat de ervaring diep geworteld raakt in het wezen van de mens. Zo'n gebeuren gaat alle begrippen te boven en is niet te omschrijven. Binnen Zen, Dhyana, C'han, kunnen we verschillende stromingen onderscheiden. De bekendste stromingen in het westen zijn Rinzai en Soto. Verder heb je Igyo, Obaku en Ummon en Esai.

Het belangrijkste verschil tussen bijvoorbeeld Rinzai en Soto is dat Rinzai Zen gebruikt maakt van koans dat zijn raadsels die de conditioneringen waarin de menselijke geest gevangen zit kunnen doorbreken waardoor je contact kunt maken met de leegte ofwel je eigen immanente boeddha natuur. Bekende koans zijn: heeft een hond de boeddhanatuur en de koan Mu. Verder heeft Zen invloed gehad op poezie, tuinen, theeceremonie, Ikebana en Sumi- E ( Japans penseelschilderen). Tot zover deze korte toelichting op het begrip Zen waarbij we niet de pretentie hebben compleet te zijn.

Nadat we het tempelcomplex verlaten hadden was de middag al aardig gevorderd. Onze magen waren aardig aan het knorren dus hebben we maar ergens gegeten. We vinden het Japanse eten steeds lekkerder. Ook de groene thee, eerste pluk jonge blaadjes gaat er goed in.

Vervolgens wilden we meer tempels bezoeken maar dat zat er niet in. In dit overigens veel rustiger deel van Kyoto met op de achtergrond groene heuvels en mooie herfstkleuren zagen we ook nog een werkplaatsje van een tatamimatten maker. Tatamimatten zijn van riet gevlochten en geperste matten die je hier overal in slaap-en woonkamers vind. De randen van de matten zijn van linten in diverse kleuren. Nu zitten we rustig in ons hotel. De avond is inmiddels gevallen en de sfeer in de Ryokan is rustig en ontspannen. Hier zitten reizigers uit alle windstreken.

We wensen iedereen het beste toe.

Tot de volgende keer maar weer,

Maurice & Marianne.

Kyoto gateway to history / poort naar de geschiedenis.

Lieve mensen,

Gisterenmiddag zijn we aangekomen in Kyoto. Vanaf Tokyo centraal zijn we begonnen aan een reis ruim 535 km verder naar het zuiden. Met de Shinkanzen Hikari trein. In 2 uur en 45 minuten waren we in Kyoto. Flitsend snel met de bullettrein. We zitten in een mooie Ryokan in het hartje van het oude tempelgedeelte van Kyoto. In tegenstelling tot onze vorige Ryokan zijn we nu ruim behuisd. Een woonkamer en een apart slaapgedeelte, heerlijk. En beneden in de lobby supersnel internet via de etherkabel. Aankomen in Kyoto is een belevenis op zich. Het nieuwe station gebouwd ter gelegenheid van het 1200 jarig bestaan van de stad is hypermodern en supergroot. Het kost ons dan ook enige moeite de juiste uitgang te vinden maar zoals altijd zijn er behulpzame Japanners die uitkomst bieden. 15 minuten later staan we dan ook voor onze Ryokan die in een klein straatje gelegen is. In de avond hebben we onze eerste echte Japanse maaltijd, heerlijk eten.De keus is overweldigend groot en het eten, Udon noedels, rijst en vis is erg gezond. Naast het Japanse eten kun je hier ook volop westers eten. Dat is er ingekomen omdat de Japanners de laatste jaren hun poorten naar de wereld steeds meer opengezet hebben. Enerzijds vind je hier de oude cultuur en gewoonten en anderzijds bevind je je in een hypermoderne, technologisch opgezette samenleving. Het treinvervoer is hier zoals alles perfect geregeld . Voordat je de trein in mag gaat er een schoonmaakploeg de trein in die de trein minitieus cleaned. Daarna ga je in de rij staan om vervolgens rustig de trein in te gaan. In Nederland zou zoiets onmogelijk zijn.

Vanmorgen hebben we onze eerste verkenningstocht door Kyoto gehad. Het begon al gelijk goed. We zijn naar de Higashihongji tempel gegaan een tempel ,een van Kyoto's grootste tempels, gesticht in 1602. De tempel behoort tot de Jodo-Shinsu sekte, een sociaal bewogen stroming die grote invloed had bij het gewone volk. Dat is te merken. Deze maand hebben de Jodo herdenkingsvieringen ter ere van hun oprichter Shinran. Van heinde en ver komen er boeddhisten uit heel Japan deze herdenkingsvieringen bijwonen. Honderden bussen waren bij de Hondo, de hooftempel geparkeerd. In de Hondo zelf werd op het moment dat wij aankwamen een herdenkingsdienst gehouden. Nadat we onze schoenen in een plastic zak hadden gedaan konden we de tempel in die inmiddels aardig volgestroomd was. We waren getuigen van een eredienst waarbij ook mensen uit de zaal naar voren mochten komen om deel te nemen aan boeddhistische rituelen. Met name de sutra gezangen waren prachtig. Al met al een mooie ervaring om een keer kennis te maken met het boeddhisme van het volk. De omgeving van onze Ryokan is trouwens vergeven van de tempels en overal zie je religieuze winkeltjes die zaken als gebedskettingen en boeddhabeeldjes verkopen. Al deze artikelen worden gemaakt in kleine ateliers naast de winkeltjes. In Kyoto is veel te zien en te beleven. Naast de tempels heb je hier de mogelijkheid om workshops te volgen op diverse gebieden. Zenmeditatie, Ikebana, bloemschikken,Koto muziekinstrumenten leren bespelen, Japans theater etc etc. Ook bezit Kyoto een Geisha district, de Gion en verder zijn er een aantal prachtige tuinen. Deze voormalige keizerlijke hofstad annex hoofdstad van Japan is een bron van geschiedenis. Ook in de moderne tijd profileert Kyoto zich als conferentie en ontmoetings stad. Bijvoorbeeld de eerste klimaatconferentie werd hier gehouden. De sfeer is hier ontspannen en is totaal anders dan in Tokyo.

Tot slot vanmiddag hebben we boodschappen gedaan in het hypermoderne winkelcentrum van het Kyoto station. De tegenstellingen die overal aanwezig zijn laten zich toch steeds weer verenigen. Tot nu bevalt onze reis door Japan ons uitstekend. Het is een verrassend en veelzijdig land en steeds ontdek je weer nieuwe dingen. We zijn van plan nog veel leuke en interessante dingen te doen hier. Een workshop en ook een bezoek aan de Daitokuje tempel, de hoofdtempel van de Rinzai zenboeddhisten staat nog op het programma.

Ondertussen komt kerstmis er aan. Ook hier in Japan zie je kerstmannen en kerstbomen. Ten slotte is kerstmis een van oorsprong heidens feest. De Japanners zien er volgens ons gewoon handel in. Maar goed kerstmis zullen we waarschijnlijk in Zuid Korea vieren met iedereen in onze gedachten.

Tot de volgende keer maar weer.

Lieve groeten,

Maurice & Marianne

Honkan, Zoo,Yanaka, Kabuki en Tokyo on the road.

Lieve mensen,

Vandaag leek het wel lente ondanks het vallen van de bladeren scheen er een milde zon die ons uitnodigde om ons laatste uitstapje te maken in deze fascinerende stad. We zijn naar het Kabuki-Za theater gegaan in het hartje van Tokyo. Makkelijk met de metro te bereiken. We werden op het metrostation geholpen door een Japanse metrosuppoost die zijn uiterste best deed om ons het goede kaartje te bezorgen. Hartverwarmende vriendelijkheid. Het Kabuki theater werd ontwikkeld door O-kuni, een meisje in dienst van de Izumo Taisha-schrijn. Zij voerde in 1603 een nieuw soort travestiedans op in Kyoto en had daarbij zo'n succes dat zij geimiteerd werd door prostitues. Dit leidde tot een verbod om dit soort dansen uit te voeren en hun rol werd overgenomen door omnagata, mannen die zich specialiseerden in het spelen van vrouwenrollen. Kabuki is spektakel. Bonte aankleding, groteske schmink, theatrale gebaren tekstlezers en samisen muziek.De voorstellingen duren ongeveer 4 uur en bestaan uit scenes waarbij het onderlinge verband vaak ontbreekt. Het is mogelijk 1 voorstelling te volgen van 1,5 uur. Dat hebben wij dan ook gedaan. We moesten staan in de nok van het gebouw. Echter het was de moeite waard. Een prachtig dramatisch stuk over een samurai die gedwongen wordt seppu, zelfmoord te plegen. We mochten tijdens de voorstelling geen foto's maken maar hebben wel van de buitenkant van het theater en het toneel foto's genomen. Het theater in Tokyo is het oudste en meest beroemde van Japan. Volgend jaar verdwijnt het in zijn huidige vorm. Mooi dat we nog in het oude uit 1889 stammende theater konden zijn. Samen met de Japanners. Tijdens de voorstellingen mag overigens gegeten en gedronken worden. Een ander leuk uitstapje was gisteren ,zondag, toen we het centrum van Taito-ku hebben bezocht. Winkelende Japanners zijn een vermaak op zich. Winkelen is hier funshopping en er wordt in Pachinko hallen driftig gegamed en gegokt.. Deze hallen zijn overigens in handen van de Yakusa, de Japanse maffia die hier geld witwast. Kijk naar de foto's en verbaas je over de bonte kermis.Wat verder deel uitmaakt van de moderne Japanse cultuur is de Manga, de bonte strips die overal te koop zijn. Zelfs tempels gaan hier gebruik van maken om zichzelf onder Japanse jongeren te promoten. Misschien een idee om Suske en Wiske in te zetten bij het teruglopend kerkbezoek ?

Het rondstruinen in warenhuizen en winkelstraten geeft een inkijkje in de moderne volksgebruiken. Wat verder erg leuk was, was ons bezoek aan de Zoo van Tokyo. Afgelopen vrijdag zijn we daar naar toe geweest. Schoolklassen, gezinnen met kinderen en mensen zoals wij waren te vinden in de Zoo. Prachtig aangelegd overigens. En dieren die je op ons continent niet zo snel aan zult treffen. Bijvoorbeeld de Hokkaido beer het grootst levende zoogdier van Japan wat vooral in het Noorden voorkomt. Ook een prachtig Vivarium, met zeedieren en reptielen en schitterende Lemuren uit Madagascar die we eerder konden bewonderen in Spanje. Ook de uitgebloeide lotusbloemen in de vijver waren erg mooi om te zien. Naderhand zijn we nog naar een Shinto tempel geweest die naast het dierenpark lag. Centraal in het Shintoisme staat het begrip Kami, een term die het edele, heilige karakter aanduid van een persoon,een voorwerp of zelfs een begrip.De geest van een voorouder, de zon, een waterval maar ook het verschijnsel groei of vruchtbaarheid bezit een Kami die voor vereering in aanmerking komt. Het begrip Kami is van Japanse oorsprong, maar wordt met een Chinees karakter geschreven dat als Shin wordt uitgesproken. Shinto= Kami-weg= de weg van de heilige geesten. Een centrale of scheppende god kent het Shintoisme niet. Er blijft ruimte voor indiividuele interpretatie. Shinto is levenbevestigend met reinheid als grondprincipe. De dood met het daar aan verbonden desintegratieproces heeft geen plaats binnen Shinto. Dit in tegenstelling tot het boeddhisme wat bijvoorbeeld wel begrafenissen en rituelen kent rondom de dood. Bij de Shinto tempel kon je wierook branden in een offervat . Een Japanse vrouw legde ons uit dat we onszelf door wierook te branden konden genezen en reinigen. Daarna mocht je op een gong in de schrijn slaan. Alles bij elkaar een ritueel met een diepe werking.

Een andere highlight was afgelopen vrijdag de tentoonstelling in de Honkan, de Japanse gallerie in het Nationale museum van Tokyo, een schitterend museum met kunst van de prehistorie tot heden. Het regende die dag flink dus dit was een welkom uitstapje om droog te blijven. De tentoonstelling die wij hebben uitgezocht behandelt de Japanse kunst tot aan de Edo-periode die tot aan 1868 loopt. De opkomst van het boeddhisme wat in India 2500 jaar geleden begon met Gautama de Boeddha en wat zich verspreidde door heel Azie. Officieel kwam het boeddhisme naar Japan in het midden van de 6 e eeuw na Christus naar het koninkrijk van Baekje op het Koreaanse schiereiland. Daarna in de Kamakura periode, 1192-1193 , kwam het Zen boeddhisme naar Japan. Het droeg toen sterk Chinese elementen in zich. Dit kwam ondermeer tot uitdrukking in de calligrafie. Daarvoor was het er ook al in de Midden-Heian periode. Dit werd de eeuw van Mappo genoemd. Dit is een periode waarin volgens de boeddhistische leringen verlichting onmogelijk wordt gedurende het aardse leven. Daarom werden er tempels opgericht en sutra's, geschriften opgesteld om een wedergeboorte in het zuivere land te bewerkstelligen. Een van die sutra's is de Hoke-kyo lotus-hart-sutra. Dit is het kostbaarste cultuurgoed van Japan en staat opgesteld in een speciale ruimte. We mochten een fragment hiervan fotograferen. Met de opkomst van het Zen-boeddhisme kwam er meer ruimte voor een sterk geindividualiseerde spiritualiteit en ontstond er een unieke op zichzelf staande wereld. De Zen priester Ikkyu, Crazy Cloud, Maffe wolk , Hanshan, Zen meester Rinzai(Liju) en de dichter Basho waren hiervan exponenten. Rinzai, afschrikwekkend voor zijn monniken, placht te schreeuwen tijdens de meditaties. Waarom schrijven we dit allemaal. Nu om jullie een inkijkje te geven in een oude zeer complexe maar zeer interessante cultuur. We zijn zelf ook nog op ontdekkingstocht. Maar verwacht meer inkijkjes. Kalligraffi, Geisha's, Kimono's, Theeeceremonie, Ikebana, Kendo, Sumoworstelen, Samurai. Er zijn zoveel interessante culturele aspecten hier die bewaard zijn gebleven dat we hier wel aandacht aan moeten besteden. En dan hebben we het nog niet eens over de Japanse gewoontes. Buigen, het natte doekje aan het begin van de maaltijd, slapen in de metro, slofjes voor in huis, orde en netheid etc. etc. Kortom genoeg om te fotograferen en te verhalen.

Dinsdag, morgen gaan we naar Kyoto in het zuiden. Kyoto, de oude tempelstad die in WO II gespaard is gebleven voor de Amerikaanse bombardementen. We hebben met enige moeite een Ryokan in een oude wijk gekregen in het hart van de tempelwijk. Geweldig, wij verheugen ons er op. Ook het reizen met de Shinkanzen is een kans die we ons niet laten ontnemen. Binnen een paar uur zijn we er.

Herfstbladeren vallen neer

milde zonnenschijn verwarmt de kruin

het hoge Noorden is ver weg

zuidelijk op Basho's weg

ontmoetingen.

Lieve groeten,

Maurice & Marianne

Tokyo: soegoj ame! / wat een regen !

Lieve mensen,

Daar zijn we dan weer vanuit een regenachtig Tokyo. Afgelopen dinsdag zijn we rond 9.00 in de avond aangekomen in onze Ryokan, herberg, in een volkswijk genaamd Ueno. We hebben ruim 11 uur gevlogen met Japan Airlines en ter hoogte van Honolulu zijn we in een tijdscapsule terecht gekomen wat betekent dat we dezelfde dag zijn aangekomen als we zijn vertrokken. Ingewikkeld, ja het kost even voordat je doorhebt hoe het precies zit. In ieder geval is het zo dat het in nederland 8 uur later is dan hier. Gisteren zijn we dan ook extra vroeg naar bed gegaan omdat we door de tijdsverschillen een volledige nacht gemist hebben. Op Narita Airport ging alles heel vlot en relaxed. De Japanse immigratiedienst en douane is erg voorkomend en beleefd. We waren dan ook in een mum van tijd door alle controles heen.We hebben toestemming gekregen om tot 15 februari 2010 in Japan te blijven. Op Narita Airport hebben we onze Japan railpas opgehaald en zijn we meteen met de Kensei, locale trein, naar Ueno gereden. een tocht van ruim 71 minuten.De Kensei was stampvol en pas op het eind konden we weer enigzins ademhalen. Buiten het treinstation was het erg regenachtig. We hebben dan ook halverwege onze looptocht naar het hotel het maar opgegeven en hebben een taxi genomen. Japanners zijn overigens heel vriendelijk en behulpzaam, beleefd en voorkomend. De taal is een groot probleem omdat die ver van onze eigen taalgroepen afstaat maar we redden ons tot nu toe prima. Dat heeft ten dele te maken met het feit dat de Japanse cultuur een beeldcultuur is. Naast letterschriften vind je hier bijna overal beeldaanduidingen zodat het makkelijker wordt om te raden waar het over gaat. Bij het vervoer en sommige restaurants vind je daarnaast ook engelse vertalingen. Letters zijn in het latijnse schrift, niet overal, zodat je met de cijfers ook uit de voeten kan. Het stuur in auto's zit rechts en ga zo nog maar even door. Het is een totaal andere cultuur dan de westerse cultuur. We hebben geen cultuurschok gekregen. Die hadden we al gehad in Zuid-Korea een paar jaar geleden. We zijn eerder geintereseerd en nieuwsgierig naar de bijzondere maatschappij waar we in terecht gekomen zijn. De Ryokan, herberg, waar we voor gekozen hebben is geen westers hotel maar een traditioneel Japans hotel zoals die overal in Japan nog te vinden zijn. Bij binnenkomst moet je je schoenen uit doen en slippers of huisslofjes aandoen voordat je naar je kamer gaat. De kamer is ingericht met lage matrassen met daar bovenop foutons en een dekbed. Je bent dus laag bij de grond. Verder een klein tafeltje met zitkussens en een kacheltje. Eventueel een kamer met bad, wat wij nu hebben of een kamer zonder bad. Dan is het gemeenschappelijk gebruik van sanitaire voorzieningen. In de Ryokan moeten wij 3 x van kamer veranderen, anders hadden we geen plaats gehad. Maar dat maakt niet uit want we hebben onze bagage uiterst compact georganiseerd. Het hotel is gelegen in een van de oude volkswijken van Tokyo. Daar zijn er nog een paar van overgebleven. Hier zie je nog hoe de gewone Japanner leeft en vind je nog genoeg sporen van hoe het vroeger in het oude Japan geweest is. Kleine winkeltjes en restaurants, tempels, begraafplaatsen. En als extra bonus talloze musea en leuke bezienswaardigheden waaronder het prachtige Ueno park, midden in de wijk gelegen met een dierentuin, speelattracties en prachtige bomen en planten.

Tokyo is echt een verrassing, met schitterende onvermoede dingen. Meestal zien we in het westen alleen de moderne, verwesterde kant van de Japanse samenleving, maar dit is anders. Het is de spiegel van een tijdloze cultuur die een rijk en boeiend verleden in zich draagt. Door de toenemende globalisering is dit er misschien over 30 jaar niet meer. Vanmorgen toen we in een piepklein tentje aan het ontbijten waren kwamen we een Engelse dame tegen die samen met haar Japanse man aan het ontbijten was. Ze verbaasde zich er over dat we voor de eerste keer in Japan kwamen en dan meteen in Ueno aangekomen waren. Ze woonde hier zelf al veertig jaar. De meeste westerlingen komen niet verder dan het zakengedeelte van Tokyo of als westerlingen hier verder zijn is het voor de studie van de Japanse taal en cultuur of voor zaken als boeddhisme, karate of Aikido. Meestal zijn het dan ook nog georganiseerde reizen. Tegenwoordig is het echter makkelijker door Japan te reizen op meer individuele basis omdat het volk en de regering van Japan het gewone bezoek aan hun land meer willen stimuleren.Het contact met de Japanners tot nu toe is prettig verlopen. Ondanks de taalbarriere heb je af en toe hele spontane contacten. Gisteren hebben we een eerste verkenning gehad door de wijk en hebben we ons laten verrassen door tempels, mensen, winkeltjes en het straatleven. Die eerste impressies vinden jullie terug in onze eerste fotoserie. Vandaag regende het heel erg dus zijn we naar het Nationale museum van Tokyo gegaan. Een immens museum met collecties vanaf de prehistorie tot heden. Wij hebben de tentoonstelling in de Honkan bekeken tot en met de Edo periode, die tot halverwege de 19 e eeuw loopt. Tokyo heette eerst Edo, na deze periode kwam de Meiji periode. Dit was de periode dat de Amerikaanse vloot Japan forceerde om zich open te stellen voor hen. Voorheen mochten alleen de Nederlanders hier handel drijven. Alhoewel ze veroordeeld waren om op Dejima te blijven. Een keer per jaar mochten ze dan naar de keizer toe met geschenken.

Over de interessante Honkan tentoonstelling later meer.

Dit was het weer.

Vanuit Tokyo,

Lieve groeten,

Maurice & Marianne.

De regendruppels vallen neer

keer op keer

herfst maar dan over de piek

winterfluisteringen.

.

Left a piece of our heart in San Francisco/ groen festival en afscheid nemen.

Lieve mensen,

Het is hier nu zaterdag en dit is het laatste verslag van dit gedeelte van onze reis. Afscheid nemen van San Francisco en van de USA. Morgen zijn we 3,5 maand onderweg waarvan 2,5 maand in de USA. Een onvergetelijke reis waarbij we heel veel van dit fascinerende land hebben gezien. Veel mooie dingen maar ook de minder mooie dingen. De mensen die we ontmoet hebben waren fantastisch en het heeft ons blijvende contacten opgeleverd die we echter wel zullen moeten blijven onderhouden. Onze laatste stop in San Francisco is alles bij elkaar heel fijn geworden. We hebben vriendschap gesloten met enkele mensen die hier werken in het vredescentrum. Katryn een van de managers die hier werkt mailde ons vanmorgen nog dat we hier maar moesten komen wonen. Dit is inderdaad een geweldige plaats om te zijn. Hier wonen zoveel geinspireerde , bevlogen mensen. Je legt hier makkelijk contacten en je kunt hier op allerhande gebieden zoveel ondernemen. Zowel maatschappelijk, spiritueel, sociaal , cultureel en recreatief. Deze stad heeft zo'n enorm menselijk potentieel en is zo rijk aan mogelijkheden dat je er bijna duizelig van wordt. Dans, dans in de zon die hier altijd schijnt, dans je dromen, geef vorm aan je ideeen, leef iedere dag alsof het je eerste dag is. Woef-woef, speel, creeer, dans op de muziek van het leven. Over spelen gesproken. Gisteren zijn we naar het jaarlijkse groene festival van San Francisco gegaan. Een enorm festival waar de alternatieve beweging van Californie zich presenteert. Allerhande bedrijven, actiegroepen, opleidingsorganisaties, Fair Trade, locale ondernemingen, sprekers op het gebied van maatschappelijke verandering, gezondheidszorg etc. etc. Te veel om op te noemen. Men is hier ook bezig om steeds meer groene economie te scheppen. Minder gesjoemel met geld, eerlijke producten, meer kansen voor allerhande bevolkingsgroepen etc. De problemen waar we mee te maken hebben zijn momenteel overal op de planeet aanwezig. Act/ handel locaal denk Planetair, zoek verbindingen met elkaar overal ter wereld en ontwikkel plaatselijk nieuwe vormen van werk, handel, leef-en studie mogelijkheden. Alhoewel je er natuurlijk niet vanuit mag gaan dat omdat wij vinden dat de zaken moeten veranderen dat anderen hetzelfde denken of doen. Maar toch net als in de jaren zestig waait hier , vanuit een voorzichtig optimisme de wind van de verandering. De strijd om de aarde is al geruime tijd gaande en het zal nog wel een tijdje duren. De keus is echter simpel: leven of uiteindelijk sterven. Putten we onze mooie planeet verder uit. Buiten we anderen uit of zijn we bereid te delen en de aarde te genezen en daarmee onszelf. De beweging van mensen die vind dat het anders kan en moet word gelukkig steeds groter.

Goed, foto's van het groene festival, dat ons heeft geinspireerd en voorzichtig optimistisch stemt. Afscheid nemen van de mensen hier en afscheid nemen van dit land. Maandagmorgen gaan we met de shuttle naar San Francisco Airport International. De volgende dag komen we in Japan om 4.45 in de middag aan. Alles is geregeld, morgen hebben we nog een ronde tafel gesprek hier. Daar kwamen niet onder uit . Net ook nog even de foto's van thuis en van het werk aan Kathryn laten zien . Op dat soort momenten mis je je eigen plek toch wel een beetje. Inmiddels hebben we ons Japans woordenboekje alvast te voorschijn gehaald. Kanji is een tongbrekende taal. maar we gaan alvast oefenen in het vliegtuig. Het is overigens nauwelijks voor te stellen dat de winter en kerstmis er al weer snel aankomt.

Onze reis stemt ons tot dankbaarheid, dankbaar voor alles wat wij mochten ontvangen en geven van en aan zoveel mensen. We hopen dat alles goed zal blijven gaan en dat we gezond weer thuis mogen komen.

Dat was het weer,

Met op de achtergrond akoestische muziek van

van een plaatselijke singer songwriter, vanuit de Red Vic in

San Francisco,

Lieve groeten,

Maurice & Marianne.

Haight / Golden Gate en Fort Mason.

Lieve mensen,

Momenteel is het hier heerlijk weer. Alhoewel het aantal zon uren dat we overdag hebben langzaam minder aan het worden is. A.s. maandag vliegen we met JAL/ Japan Airlines naar Japan. Enkele reis Tokyo. We zijn er in geslaagd via Travel Tokyo een hotel te boeken in een leuke buurt in Tokyo. Vanaf het vliegveld is het 56 tot 71 minuten naar het hotel. Het hotel is een traditioneel Japans hotel met tatami matten en futons. Ook is er sprake van een typisch Japans bad. Over hoe je je in een Ryokan moet gedragen en welke etiquette er heerst hebben we bij het reisbureau een speciaal boekje gekregen. Maar daarover later meer als we in Japan zijn. Het gereken met het geld zal ook wel een avontuur worden. De Japanse munteenheid de Yen is namelijk een munteenheid met drie nullen er achter. Te vergelijken met de lire voor het invoeren van de Euro. Verder zijn we er in geslaagd om een Chinees visum te krijgen. Onze paspoorten waren opgestuurd naar de Chinese ambassade in Washington DC en zijn afgelopen dinsdag terug gekomen. We hebben een visum voor 6 maanden gekregen d.w.z. we mogen 60 dagen aan eengesloten blijven en kunnen als we het land uitgaan en terugkomen weer 60 dagen blijven. Multi entry heet zoiets. Een hele klus om zo'n visum te krijgen. Zonder de hulp van het visumbureau hier was het ons niet zo maar gelukt. Alles bij elkaar heeft de reisorganisatie ons ruim 5 dagen gekost en dan hebben we alles bij elkaar nog geluk gehad.

Verder hebben we hier iedere dag Taiji en Qigong gedaan in het Golden Gaten Park bij het Muziek Concourse. Daar trainen overigens veel mensen. Voornamelijk Chinezen. We hebben contact gezocht met De Taiji Academie van onze school hier in San Franciso en we zijn uitgenodigd door Malcom Dean, hoofd van de Academie, om een keer mee te komen trainen.Dat gaan we a.s. zaterdag dan ook doen. Ook zijn we weer uitgenodigd door Kathryn om deel te nemen aan een peace conversation op zondagochtend. Wat minder leuk is de vele zwervers en bedelaars hier. Constant vragen ze om negatieve aandacht of om geld. Je kunt ze het beste negeren. Vermeldenswaard is verder de ontmoeting die we hadden met Mr. Natural, een man in een rolstoel die hier regelmatig komt. Van Iers/ Schotse afkomst, heeft hier een muziekschool in de buurt en is vanaf de jaren zestig actief geweest op het gebied van spiritualiteit en martiale kunsten. Hele interessante man, bijna 80 en wist veel verhalen en anekdotes te vertellen over de buurt en de mensen hier en ook over de ontwikkeling van de spirituele cultuur in de USA. Met ons gaat op dit moment alles goed. We zijn wel blij dat we nu een rustperiode hebben voordat we naar Japan gaan. We zijn over Japan aan het lezen en proberen ook een beetje thuis te raken in de taal, cultuur en gewoonten van de Japanners.

We hopen dat een en ander mee zal gaan vallen, Azie is totaal anders dan Europa of Amerika alhoewel er ook steeds meer Westerse invloeden ingekomen zijn.

Dat was het weer.

Tot de volgende keer.

Lieve groeten,

Maurice

Marianne