Een zeemanshotel met allure.
Lieve mensen,
Vandaag zijn we aangekomen in de Japanse havenstad Hakata onze laatste stop voordat we naar Zuid- Korea vertrekken. In 1 uur en 10 minuten waren we in Hakata. 285 km per uur met de Hikari Railstar . Nauwelijks tijd om even je ogen dicht te doen. Eenmaal aangekomen in Hakata moesten we eerst op zoek naar een geldautomaat. Nu valt pinnen in Japan niet mee. Er is maar 1 bank waar je terecht kan met je Europese pasjes. Eerst dus naar het hotel om onze bagage te parkeren en dan op zoek naar een bank. Gelukkig kost ons dat niet veel tijd. Met behulp van weer een vriendelijke Japanner vinden we het kantoor van de JP bank snel. Dan is er even tijd om rustig te zitten in de herfstzon die nog best fel kan schijnen hier in deze tijd van het jaar. Terug naar het hotel om te betalen en ons te installeren.
Het hotel is trouwens een verhaal op zich. het is een echt zeemanshotel wat ondermeer terug te vinden is in het aanbod van de betaal tv. Voor 4000 Yen kun je hier 's avonds naar een zeeman speciaal kijken. We laten aan ieders fantasie over wat dit dan wel mag inhouden. De buitenkant van het hotel is ook erg bijzonder. Buiten staat een zeerover van ongeveer 2 meter met houten been en haakhand je vrolijk toe te grijnzen. Het geheel van de rest van het restaurant wordt omlijst door patrijspoorten en attributen die met het zeemansleven te maken hebben. Wij hebben ons rot gelachen over deze setting. Het hotel wordt gerund door een aantal jonge mensen die uit verschillende windstreken afkomstig zijn. De Phillipijnse kokkin van het hotel restaurant was er als de kippen bij om ons te verleiden een keer te komen eten. Ze informeerde wat we wilden hebben en of we spicy aten en rijst lusten. Nou rijst dat lusten wij wel. Met dank aan Inari de rijstgod en de vos zijn boodschapper. Aan rijst geen gebrek in dit land. Net als Puk en Muk eten wij ons door de rijstberg heen. In het hotel spreken de medewerkers gebrekkig Engels. Dat is al een voortuitgang in vergelijking met wat we eerder mochten meemaken. We zitten dicht bij het station dus met het vervoer naar de veerboot terminal zit het ook wel goed. Het word 3 uur varen naar Busan in Zuid- Korea. In Korea zullen we niet al te lang blijven. Hoe lang weten we nog niet maar Zuid-Korea is voor ons meer een springplank naar onze Chinareis toe.
Desondanks willen we zoals we eerder al gemeld hebben een tempelstage in Busan regelen. De eerste contacten daarvoor hebben we reeds gelegd met de Beomeosa tempel gelegen in de bergen vlakbij Busan. De monnik Younghue, de contactpersoon in deze tempel die Engels kan heeft ons een paar opties voorgehouden waar we uit kunnen kiezen. Zo vieren we waarschijnlijk oud-en nieuw in een Koreaanse tempel met een speciale training en ceremonie. Verder zijn we uitgenodigd om als vrijwilliger mee te werken bij een Engelstalige tempeltraining voor kinderen. In dit laatste geval zijn we de monniken geen geld schuldig. Ook is er nog een iets langer durende training waar dieper in gegaan wordt op de leer van de boeddha. Het is echter de vraag of we van deze optie gebruik zullen maken. Met de kinderen werken lijkt ons erg leuk en leerzaam. Het geeft toch weer een extra dimensie aan onze Korea reis. Ook willen we nog Taiji vrienden in de buurt van Seoul opzoeken maar het is momenteel moeilijk om hen te bereiken. In Seoul willen we verder ons visum voor India regelen, ons Chinese visum zit wel goed dat hebben reeds in San Francisco geregeld.
Al met al wel handig dat we hier 10 dagen zitten om e.e.a. te kunnen regelen en uitzoeken. Dat heb je op zo'n lange reis af en toe wel nodig.
Vermeldenswaard is verder dat je hier de oudste Zen tempel van Japan hebt. Dit is de tempel waar Esai het boeddhisme vanuit China in Japan introduceerde. Verder heb je hier een robotscopisch centrum met de laatste robot technologie. Boeddha in de robot. Typisch Japans.
Vanuit een zeemanshotel met allure,
groeten wij jullie,
Maurice & Marianne.
De God van de rijst.
Lieve mensen,
Alweer ons laatste verhaal uit Hiroshima. Zoals we in ons vorige verslag al geschreven hebben, morgen gaan we naar Hakata voor de laatste etappe in onze Japan reis .De stemming is nog steeds goed en we hebben inmiddels veel zin om naar Zuid- Korea te gaan. Het slechte weer is ook minder geworden. Het is inmiddels droog hier en af en toe komt er een bleek zonnetje door de wolken. Eergisteren hebben we een gerenoveerd kasteel bezocht in Hiroshima. Dit kasteel eerder verwoest door de A-bom is volledig gerenoveerd en het was interessant om te zien hoe de oude Samoerai vroeger leefden. Nog interessanter was het park waar het kasteel ligt. Het park lag vlak bij het episch centrum waar de A-bom is ingeslagen en de bomen in het park dragen nog de sporen van die inslag. Wat opmerkelijk is is het feit dat nog zoveel bomen hebben weten te overleven. Het geeft aan hoe onvoorstelbaar sterk de kracht van de natuur is. In het park lag verder een Shinto heiligdom ofwel Jinja. Een prachtig heiligdom waarvan een onvoorstelbare vrede uitging. Voordat je een Shinto heiligdom betreed was je eerst je handen en klap je twee keer in je handen om de goden wakker te maken uit hun eeuwenoude slaap, dan vouw je je handen en na een lichte buiging mag je, als hij aanwezig is, de bronzen klok luiden. Shin betekent God en To betekent pad = godenpad. Bij deze schrijn hebben wij onze vredeswensen in de wind gehangen, dat leek ons wel zo toepasselijk. Daarna zijn we naar het plaatselijke museum gelopen en hebben we een prachtige tentoonstelling gezien van Japanse kunst. Ook hebben we Sumi- E penselen gekocht voor als we in Nederland terug zijn en les gaan nemen in Japanse kalligraffi. Sumi-E penselen zijn de specialiteit van deze streek en er is hier in de buurt een dorp waar men zich volledig op de vervaardiging van deze penselen heeft toegelegd. Dus als je belangstelling hebt voor Japanse penselen: op verzoek nemen we ze voor je mee. Als je dit wil wel ruim voor 24 december a.s. reageren.
Gisteren regende het gelukkig ook weer niet dus zijn we naar het eiland Miyajima gegaan hier ongeveer 1,5 uur vandaan. We mochten gratis met de veerboot mee vanwege onze rail pas. Miyajima is een heilig eiland in Japan. Vroeger moesten de mensen die aan het sterven waren naar het vaste land en geboortes moesten ook op het vaste land plaatsvinden. Miyajima is beschermd natuurgebied en staat op de lijst van wereld erfgoederen. Er bevind zich een bijzondere Shinto schrijn en de herten lopen in het wild rond. Aan de voet van de bergen bevind zich een klein dorpje en voor de rest is het wandel en natuurgebied.
We bezochten de Shinto schrijn die geheel op houten palen is gebouwd vanwege de getijden van de Japanse binnenzee. Onderweg zagen we een Japans stel wat ging trouwen en wat een huwelijks ceremonie ging doen in de schrijn. Ze waren voor de gelegenheid in rituele kleding gekleed.In de schrijn zelf kwamen we o.m. een Kami tegen die omgeven werd door een Shimenawa, een heilig touw waaraan Shide bevestigd zijn, papieren stroken. Ook kwamen we rijstbalen tegen, opgeslagen voor de komende winter. Deze Shinto schrijn is gewijd aan Inari, de God van de rijst, die voor welvaart, voorspoed en een overvloedige oogst zorgt. De vossen zijn de boodschappers van Inari. Overal kwamen we op het eiland rijstlepels tegen. De legende gaat dat op een nacht een monnik een droom kreeg over Benten, de Godin van de kunsten en muziek, zij speelde luit. Echter de monnik maakte van de luit een rijstlepel. En zo kwamen de rijstlepels in de wereld. Miyajima is bekend in heel Japan vanwege o.m. die lepels die zich sinds de droom van de monnik overal verspreid hebben.
In de Shinto tempel hebben we ook een paar bijzonder mooie Omamori gekocht, amuletten, voor het weren van slechte geesten en verder geven ze kracht en geluk. Baat het niet dan schaad het niet. Kortom de afgelopen dagen waren weer erg interessant, dit ondanks het slechte weer.
Vandaag rustdag en tijd om even pas op de plaats te maken. We hebben een paar goede informatieve sites gevonden die we goed kunnen gebruiken voor het verder plannen van de rest van onze reis. Zo kunnen we het aantal verrassingen beperken en problemen voorkomen. Internet is toch wel onontbeerlijk op een reis als deze.
Even over de foto's, we plaatsen nu onze laatste 7 foto's van ons fotorantsoen. We kunnen zelf hier niets bijkopen omdat hier onze mobiele telefoon niet werkt vanwege een andere netwerkfrequentie. Dus we kunnen geen overboekingen doen zonder TAN code. Wellicht in Zuid-Korea wel weer. Dus hierna alleen nog verslagen.
Lieve groeten,
Maurice & Marianne
Mijmeren aan de oever van de Kyobashi rivier.
Lieve mensen,
Het regent hier al bijna 24 uur onafgebroken. Aanvankelijk waren we van plan om naar Iwakuni te gaan een plaats hier in de bergen, ongeveer 21 minuten met de Shinkansen trein. Dit plan hebben we vanwege de weersomstandigheden maar laten varen. Daarom hebben we zolang het weer het toeliet een wandeling gemaakt door de stad, langs 1 van de 4 rivieren die Hiroshima doorkruizen. Van te voren hebben we de laatste etappe van onze reis door Japan georganiseerd. A.s. maandag gaan we naar Hakata, een stad verder naar het zuiden. We verlaten dan het hoofdeiland Honschu en gaan dan naar een ander gedeelte van Japan, het schiereiland Kyuschu. Dit is tevens de laatste reis die we kunnen maken met onze Japan railpas. Vanuit Hakata zullen we onze reis vervolgen naar Zuid-Korea. Met de veerboot zullen we vanuit Hakata naar Busan in Zuid- Korea reizen. Deze overtocht hebben we al gereserveerd vanuit San Francisco. Hakata is weer een havenstad. Maar havensteden hebben nu eenmaal goede verbindingen naar andere landen dus kunnen we van daaruit verdere zaken organiseren voor ons verblijf in Zuid-Korea. We zijn van plan om een aantal dagen in een boeddhistische Mahayana tempel door te brengen. De orde van Koreaanse boeddhisten bied deze mogelijkheid aan buitenlanders aan in een aantal gebieden in Zuid-Korea. Naast kennismaking met het boeddhisme is een verblijf in een tempel ook bedoeld om dieper kennis te maken met een aantal aspecten en achtergronden van de Koreaanse cultuur.
Een aantal jaren geleden waren we ook al in Zuid-Korea. Toen vanwege een intensieve Taiji en Qigong training met onze leraar Master Wang Feng Ming. We hopen de vriendschapsbanden die we toen gekregen hebben met onze Zuid-Koreaanse Taiji vrienden weer aan te halen en te verstevigen. Ondertussen zitten we te mijmeren aan de oever van de Kyobashirivier die langzaam aan het raam waar wij zitten voorbij kabbelt. Op de achtergrond klinkt rustige jazz muziek en we denken een beetje na over de voorbije periode. Tot nu toe is het een mooie reis geweest. We hebben veel gezien en meegemaakt, ook op het persoonlijke vlak. We zijn dankbaar voor alles wat we hebben gekregen en voor de mooie ontmoetingen en ervaringen.
Kerstmis komt er aan en ook het nieuwe jaar komt snel dichterbij. Kerstmis zullen we waarschijnlijk in Zuid-Korea vieren en het nieuwe jaar ook. Alhoewel het Koreaanse nieuwe jaar 26-27 januari valt houden we onze Europese datum voorlopig maar even aan. Toch een raar gevoel om zo ver van huis deze feesten te vieren. 2010 is overigens hier in Zuid-Oost Azie het jaar van de tijger, het jaar waarin we ons zullen gaan verbinden met onze innerlijke krijger. Toepasselijk met de Taiji training in China in het vooruitzicht.
Gisteren zijn we trouwens nog even door het Vredespark gelopen hier in Hiroshima. we hebben daar allebei zachtjes de vredesbel geluid en daarmee voeding gegeven aan onze hoop dat we in 2010 minder oorlog zullen hebben op aarde.
Even nog iets uit de rubriek we blijven ons verbazen. Japanse ouders staan in tram en bus op voor hun kinderen.
Ook willen we nog kort even aandacht vragen voor onze sponsor aktie. Sponsor ons met foto's .We zijn er weer bijna doorheen. De vorige keer hebben we onszelf foto's kado gegeven. Maar dat kunnen we niet steeds doen want anders wordt het verenkleed wel erg dun.
Lieve groeten,
Maurice & Marianne.
Hiroshima: 1000 papieren kraanvogels.
Lieve mensen,
Vandaag sturen we ons verslag vanuit Hiroshima. Daar zijn we gisteren gearriveerd met de Hikari superexpress, een supersnelle trein. Eerst met de Thunderbird naar het station van Sin- Osaka om over te stappen op de Hikari. Alles bij elkaar een tocht van ruim 800 km in nauwelijks 4 uur tijd. Op weg naar Hiroshima rijd je voornamelijk door tunnels in de bergen zodat je van het landschap weinig ziet. Eenmaal aangekomen in de stad moesten we eerst met de electrische tram naar onze Ryokan toe. Het kostte ons vervolgens enige tijd om de Ryokan te vinden. We werden deze keer moeilijk wegwijs uit de Japanse namen. Regende en waaide het flink in Kanazawa, hier is het overdag stralend weer, om en nabij de 20 graden, heerlijk. De Ryokan waar we nu zitten is moderner van opzet. We hebben een kleine maar geriefelijke eigen kamer met een eigen bad.
De stad Hiroshima is zoals de meesten van jullie wel weten getroffen door een atoombom aan het einde van de tweede wereldoorlog. Op 6 augustus 1945 om 8.15 in de ochtend werd de bom genaamd ' liitle boy ' tot explosie gebracht boven de stad. Dit had tot gevolg dat er vele duizenden en duizenden mensen direct om het leven kwamen en dat decennia lang mensen onderhevig waren aan stralingsverschijnselen. Veel mensen stierven naderhand dan ook aan leukemie en andere vormen van kanker.
Onze Ryokan ligt op een steenworp afstand van het Peace Memorial Park, een park gewijd aan het herdenken van de atoomaanval. Vanmiddag zijn we er naar toegeweest. In de milde herfstzon was het een indrukwekkende ervaring om door het park te lopen en de diverse monumenten te bezoeken die daar stonden. We waren overigens niet de enigen die het park bezochten. Er liepen in het park duizenden Japanse schoolkinderen rond, allemaal op schoolreisje. Veel van de kinderen moesten een speurtocht met opdrachtjes doen. We werden vaak begroet met een spontaan hallo en als we iets wilden bekijken stapten de kinderen beleefd opzij. Bij het vredesmonument voor de kinderen hield een groep Japanse kinderen een herdenking, ze zongen vredesliederen en brachten hun uit papier gevouwen kraanvogels naar 1 van de daarvoor bestemde gebouwtjes. Vele duizenden kinderen waren hun reeds voorgegaan. Ontroerend en indrukwekkend tegelijk. Het monument zelf is gebouwd als inspiratie na de dood van Sudako Sasaki, een Japans meisje dat op 2 jarige leeftijd is blootgesteld aan atoomstraling en dat stierf aan de gevolgen van leukemie. Klasgenootjes van Sudako hebben er voor geijverd dat het monument er kwam. 5 mei 1958 werd het onthuld.Er staat op het 9 meter hoge monument een gouden kraanvogel. Onder in het monument staat de volgende inscriptie : this is our cry, this is our Prayer. Naast dit monument vind je in het park nog talloze andere monumenten, grote en kleine die aan een specifieke groep of persoon zijn gewijd. Of een monument zoals de restanten van een gebouw dat overeind is blijven staan. In de vredesherdenkingshal kun je stilstaan bij wat er gebeurd is of even rustig mediteren. De stad Hiroshima heeft een vredeswet aangenomen die dit jaar 60 jaar bestaat. Ze wil voor nu en toekomstige generaties voorkomen dat er nog ooit iets dergelijks gebeurd. Japan is een van de weinige landen die een sterk pacifistische politiek voert en die geen nucleaire wapens heeft of op haar grondgebied dergelijke wapens laat stationeren. Dit in tegenstelling tot ons land.
Al met al een indrukwekkende ervaring. De stad Hiroshima is verder bijna geheel herbouwd. Een stad met een moderne naoorlogse uitstraling die zich sterk op de toekomst richt. Een hele andere stad dan de plaatsen die we tot nu toe bezochten. Met een schitterende omgeving waar veel moois te zien valt.
Gisteren zagen we trouwens op de Japanse televisie Yoko Ono, de weduwe van John Lennon.En wat zong zij dan met een Japanse zanger : all we are saying is give Peace a chance.
Vanuit de stad van de vrede ,
Lieve groeten,
Maurice & Marianne
.
Kyoto special: traditionele kunsten uit Japan.
Lieve mensen,
Ter gelegenheid van het feit dat we 4 maanden onderweg zijn brengen we nu een speciaal reisverslag uit over ons bezoek aan de Gion Corner recent nog in Kyoto, de plaats waar we waren voordat we naar Kanazawa vertrokken. De Gion Corner is een theater voor behoud en promotie van een aantal traditionele Japanse kunsten. Wij mochten de avond dat we de Gion corner bezochten een film zien gemaakt in Kyoto over de Geisha cultuur-en opleiding en een presentatie bijwonen van diverse traditionele Japanse kunsten.
Allereerst de Geisha cultuur en opleiding. De Geisha cultuur is een langzaam verdwijnende cultuur in Japan en de begripsverwarring rond het begrip Geisha is al zo oud als haar verschijning in het midden van de 18 e eeuw. De roman van Arthur Golden: memoires van een Geisha heeft waarschijnlijk voor het eerst aan het Westerse publiek duidelijk gemaakt hoe het beroep van Geisha zich ontwikkelde en wat geisha's allemaal moesten doen om zich als ' kunstpersoon' te ontwikkelen. De keiharde-en kostbare- opleiding die deze meisjes vanaf hun vroegste jeugd moesten ondergaan om tot een succesvolle entertainer te worden gevormd, de kans tussen slagen of eeuwigdurende slavernij, wordt in dit boek duidelijk belicht. Thans maken zij deel uit van het culturele erfgoed van Japan. De diensten die zij aanbieden mogen niet verwart worden met het beroep van animeermeisje of anderszins. Hun diensten liggen ondermeer op het gebied van dans en muziek , theeceremonie en entertainment zaken.Jullie zullen in onze fotoserie die bij dit verslag hoort dan ook diverse aspecten van het Geisha beroep en de training die daaraan vooraf gaat in beeld kunnen zien.
Naast de Geisha film hebben we ook nog een presentatie bijgewoond in het Gion theater van de volgende Japanse traditionele kunsten : Kado ( bloemschikken ),Bunraku (poppenspel), Gagaku (hof muziek), Kyomai ( Kyoto stijl dans), Koto ( Japanse harp), Chado ( theeceremonie) en tenslotte het kluchtachtige Kyogen ( traditioneel komisch spel). We konden in de zaal vooraan zitten zodat we een goed zicht hadden op het toneel.
We hopen dat jullie zullen genieten van de prachtige foto's die genomen zijn. Ze spreken voor zich.
Lieve groeten,
Maurice & Marianne
Kanazawa soebara / prachtig Kanazawa
Lieve mensen,
Op het moment dat jullie dit lezen hebben sommigen van jullie wellicht al St.Nicolaas gevierd. Dit jaar gaat dit feest aan ons voorbij maar toch hebben we de afgelopen dagen ook een aantal surprises mogen ontvangen in dit prachtige land. Alhoewel de communicatie met de Japanners soms moeizaam verloopt redden we het redelijk tot goed, enkele uitzonderingen daargelaten. Soms leid de communicatie tot niets ondanks alle goede bedoelingen. De kamer die we in onze huidige Ryokan hebben is ruim en comfortabel. We worden goed verzorgd, hebben zelfs 2 traditionele kamerjasjes gekregen om onszelf in de avond warm te houden. Maandag a.s. vertrekken we hier, we gaan naar Hiroshima op de dag dat de Amerikanen Pearl Harbour herdenken. Aan de oorlog worden de Japanners overigens niet graag herinnert. De reis naar Hiroshima is de langste die we tot nu toe hebben ondernomen en zal in 2 etappes verlopen. De Ryokan hebben we trouwens ook al gereserveerd. De afgelopen dagen hebben we zeer interessante dingen gezien in deze stad. Na een wat moeizame start zijn we dan eindelijk goed op gang gekomen. Het bussysteem is in tegenstelling tot het treinsysteem behoorlijk ingewikkeld en de eerste dag dat we hier waren gingen we daarmee behoorlijk in de fout. Voor we het wisten zaten we al bijna in de bergen. Dat is even balen maar gelukkig zijn we uiteindelijk bij onze Ryokan terecht gekomen. De eerste dag hebben we een prachtige wandeling gemaakt door de stad en zijn daarbij een beeldje tegengekomen van de zenmeester en zenfilosoof Daisetzu Suzuki die hier in Kanazawa geboren is. Tussendoor hebben we gezocht naar een stevige naald en draad, letterlijk, want onze bruine reistas is bijna uitgescheurd. Op zoek naar een naald in een hooiberg zo lijkt het wel, want in dit kimonoland konden we nergens naald en draad vinden. Uiteindelijk hebben die vanmiddag gevonden, op de vijfde verdieping van een groot warenhuis. Ook wereldreizigers hebben zo hun probleempjes. De tweede dag echter verliep heel wat vlotter. We zijn naar het Geisha en theedistrict geweest en hebben het Noh- theater museum bezocht. In het Geisha -en theedistrict kwamen we in een oude herberg uit het feodale tijdperk van Japan. Ook mochten we kennismaken met de Shamisen, een driesnarig instrument uit de vroege middeleeuwen. De Shamisen mochten we bespelen, of althans proberen te bespelen in een Shamisen werkplaats annex winkel die vroeger een Geisha huis is geweest. Nu dat viel niet mee. Maar we konden wel kijken hoe de Shamisenbouwer bezig was aan de bouw van een Shamisen. in tegenstelling tot de Koto is de Shamisen een instrument voor het volk. Het Koto snaarinstrument wordt bespeeld voor de meer burgelijke kringen.Echt hardstikke interessant. Maar toen was de koek nog niet op. We waren de enige bezoekers van het prachtige kleine Noh- theater museum in Kanazawa. We konden daar een film bekijken over Noh optredens en maskers en kostuums bewonderen. Het Noh theater is waarschijnlijk de oudste theatervorm op aarde en wordt zelden in het westen opgevoerd.Noh heeft een geschiedenis van meer dan 700 jaar en er zijn diverse scholen met verschillende benaderingen. In Kanazawa heet de Noh theater school Kaga- Hosho en ze is bekend in heel Japan. De maskers zijn ware kunstwerken en beelden allemaal andere karakters uit. Mannelijke maskers bijvoorbeeld: de generaal, een jonge edelman, kind en blinde man. Vrouwelijke maskers bijvoorbeeld: de jonge vrouw, ko-omote, oude vrouw etc. ook de verschillende kostuums maken onderscheid tussen bijvoorbeeld Samurai, goudbrokaat en vreemdelingen zonder mouwen. Er zijn drie soorten instrumenten: bamboefluit, en 3 verschillende trommels.De muzikanten worden Hayashi genoemd en de zangers Jiutai. De Noh liederen die zoals men in Japan zegt uit de hemel zijn komen vallen worden ook gezongen tijdens het werk. Met name ambachtslieden zingen deze veel. Over het theater zelf. Gisteren waren we op zoek naar het Noh theater van Kanazawa om daar amateurspelers aan het werk te zien. We moesten vragen waar het was. Een vriendelijke oude man bracht ons er heen. Helaas gesloten maar de oude man zorgde er voor dat we binnenkwamen. Een van de medewerkers van het theater legde ons met gebruik van handen en voeten uit hoe het theater in elkaar zat. De Noh theaterzaal werd speciaal geopend voor ons en we konden het prachtige Noh theater bekijken. Ontzettend leuk dat mensen zoveel moeite voor je willen doen.Diezelfde dag, gisteren pas, hebben we ook de schitterende Kenrokuen tuin gezien. Deze tuin is een van de drie grootste en mooiste tuinen van Japan. Je kunt er o.m. de Kotojitoro lantaarn zien in de vorm van een Koto instrument gemaakt. het teken van de stad. Verder de oudste natuurlijke fontein van Japan, de Funsui. En natuurlijk prachtige paden en waterpartijen, kortom een schitterende tuin die dateert uit 1676.
Op zoek naar het Noh theater kwamen we aan bij een boogschietbaan.Daar waren een aantal Japanners bezig met hun training. Kyudo, De weg van de boog wordt in Japan gezien als een van de meest pure vormen van het beoefenen van de martiale kunsten. In het verleden werd de boog gebruikt om te jagen, oorlog te voeren , bij hof ceremonieen en bij vaardigheidstesten. Tegenwoordig is het een methode om zich fysiek, moreel en spiritueel verder te ontwikkelen.Het gebouw waar de schietschijven in staan wordt Mantoba genoemd. Wie geinteresserd is in de kunst van het boogschieten verwijs ik naar de prachtige website van Dan en Jackie DeProspero, Amerikanen die langdurig getraind hebben bij de beroemde Kyudo Hanshi (meester) Hidekaru Onumura. ( www.kyodo.com). Voor wie wil weten hoe het Shamisen instrument klinkt verwijzen we naar de Yoshida brothers die je ook op youtube kunt vinden.Tot slot na ons bezoek aan het Noh theater gisteren zijn we nog een heilige bron in een park tegengekomen en hebben we een bezoek gebracht aan de Kanazawajinja Shrine, een Shinto plaats. Daar hebben we twee wensplankjes gedoneerd bij de Shinto priester van dienst en hebben we onze wensen in de wind gehangen. Toch nog een beetje St.Nicolaas.
Vanuit een regenachtig en winderig Kanazawa,
staken wij ons wild geraas.
Lieve groeten,
Maurice & Marianne
Volle maan in Kanazawa.
Lieve mensen,
Vanmiddag dinsdag 1 december zijn we met enige vertraging in Kanazawa aangekomen een stad in het Noord- Westen van Japan. Kanazawa ligt nog steeds op het hoofdeiland van Japan Honschu. Het is een relatief onbekende stad in Japan en je ziet hier in tegenstelling tot Tokyo en Kyoto weinig Westerse reizigers. Toen we het station uitkwamen keken mensen in ieder geval op: 2 Europeanen. Ook wordt hier gebrekkiger Engels gesproken dan in de plaatsen die we eerder bezochten. Maar ons Japans woordenboekje en Point-it boekje bieden uitkomst. Overigens de trein die we hadden, de supersnelle regionale Thunderbird had wat vertraging i.v.m. rail werkzaamheden. De conducteur was zich via de microfoon voortdurend aan het verontschuldigen daar werden we dus ook niets wijzer van. We zitten ook weer Japanse stijl in een Ryokan. Je kunt ook Westerse kamers krijgen maar daar zijn we niet voor naar Japan gekomen. Kijken hoe lang we dit volhouden. Kanazawa lijkt ons een leuke stad, Het is omgeven door bergen en niet ver verwijderd van het schiereiland Note waar diverse Onsen liggen. Onsen zijn heet waterbronnen in de bergen die door vulcanische afzetttingen zijn ontstaan. We willen nog een van deze plaatsen bezoeken om een Onsen te bekijken. Verder zijn hier in de plaats zelf talloze mogelijkheden. Musea, handnijverheidswerkplaatsen o.m. aardewerk en goudlakbewerking. Een samoerai en een geisha district en niet te vergeten de grote trots van deze plaats de Kenroku-En tuin een van de drie grootste tuinen van Japan. Ook beschermt men hier de bomen met touw vanwege de hevige sneeuwval die hier kan plaatsvinden , dit noemt men Yukitsuri, We zitten ongeveer 5 minuten van het station af en we kunnen naast de trein ook een van de bussen pakken van Japan rail om uitstapjes te maken. Japan is overigens een stuk goedkoper dan Europa en de USA. Je kunt hier veel meer met je geld doen en het gaat er minder hard doorheen. In de USA waren met name de hotels relatief duur als je dat vergelijkt met hier. Dit blijft een fascinerende cultuur en elke keer wordt je weer verrast door nieuwe dingen. Bijvoorbeeld 1 juni, weer of geen weer trekken alle schoolmeisjes hun schooljassen uit en gaan lopen in blouses met korte mouwen. Ook zal de Japanner geen directe kritiek hebben op zijn baas. In plaats daarvan zijn er andere oplossingen. Bijvoorbeeld er zijn bedrijven die in de kelder van de gebouwen van hun ondernemingen schietbanen hebben met aan het eind schietschijven waarop foto's van de bazen hangen. De werknemer die een beetje over zijn kookpunt is kan dan een pistool leegschieten op de foto van zijn baas. In de avond zit hij dan met de andere mannen waaronder zijn baas gezellig te eten en bier te hijsen. Zijn salaris moet hij overigens afstaan aan zijn vrouw die het geld beheert. Echter de jongere generatie Japanners kiest voor een meer normaal gezinsleven waarin werk en collega's een minder prominente plaats innnemen. We blijven ons verbazen.
Tot de volgende keer maar weer.
Lieve groeten,
Maurice& Marianne
Wat is het geluid van 1 klappende hand ? / Bezoek aan de Ginkakuji tempel.
Lieve mensen,
Alweer onze laatste avond in Kyoto. De tijd hier is voorbij gevlogen en toch hebben we paradoxaal genoeg alle tijd gehad om veel te zien. Vanmorgen hebben we onze volgende etappe in onze reis geregeld. We gaan naar Kanazawa, 2,5 uur Noordwestelijk van Kyoto. Aan de kust vlak bij het schiereiland Noto. We gaan met een regionale trein van JP rail, de Thunder Bird. We hebben prachtige dagen hier in Kyoto gehad. We mochten de herfst in alle pracht beleven hier. Vanmorgen hebben we dan ook ons voorlopig laatste tempelbezoek gehad. We zijn met de bus naar de Ginkakuji tempel gegaan, ruim een half uur van het centrum van Kyoto gelegen. Een prachtige dag, de zon scheen weer volop. De tempel is gelegen tegen een berghelling en is in 1482 gesticht. Geschonken door de achste Muromachi Shogun, Yoshimasa. Yoshimasa heeft zijn hele leven besteed aan het bouwen van deze tempel. Met name de tuin is prachtig en bevat veel mooie plaatsen waar men stil kan staan bij de ijdelheid en betrekkelijkheid van het bestaan. Bij binnenkomst verovert de tempel meteen ieders hart vanwege haar eenvoudige, natuurlijke schoonheid. Het mooiste is om haar in alle seizoenen te bezoeken dan zie je hoe de natuurlijke veranderingen inde tuin zich voltrekken. Wij mochten van schitterende herfstkleuren genieten. Alhoewel we niet in de Hondo, meditatiehal konden mochten we wel foto's van buitenaf maken. We konden de prachtige panelen in de Hondo fotograferen. Panelen die gemaakt zijn in het verre verleden door Ike no Taiga en Yosa Buson. Grote exponenten van de school van de Nanga schilders. Yosa Buson schreef ook Haiku gedichten maar gaf er toch de voorkeur aan de schoonheid van de natuur in zijn schilderijen tot uitdrukking te brengen. De tuin bevat hele mooie meditatieve plekjes en nodigt uit tot innerlijke verstilling.
Nadat we de tuin bezocht hadden zijn we langs een klein riviertje gaan wandelen. Uiteindelijk kwamen we toen weer bij een brede weg uit waar we de bus konden pakken naar het centrum van Kyoto. De bus was een verhaal apart. Elke keer als hij stopte kwamen er meer en meer Japanners in. Werkelijk niemand komt op het idee dat genoeg wel eens genoeg kan zijn. Nee als er sprake is van het ontbreken van leiding dan zijn Japanners een wilde horde die nietsontziend naar hun medemensen toe zich in bussen en locale treinen persen. Bij het uitstappen duwt en trekt men dan alsof het een lieve lust is. We waren dan ook blij dat we deze harington konden verlaten en dat we weer enigzins adem konden halen.
Nu we hebben onze spullen ingepakt. Hebben jullie je St.Nicolaas gedichtjes al geschreven ? Hier in deze Shinto cultuur klinken de kerstliedjes al.
Tot de volgende keer maar weer.
Lieve groeten,
Maurice & Marianne